Της Ζέζας Ζήκου
Όχι. Η χώρα δεν σώθηκε από την κρίση του κρατικού χρέους. Η κοινωνία θα εξακολουθεί να συνθλίβεται από το βάρος και το κόστος εξυπηρέτησής του και η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται στη θανάσιμη παγίδα της ύφεσης. Απλώς, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από το 160% του ΑΕΠ στο 149% – «στην καλύτερη περίπτωση»! Μια μικρή μείωση, δηλαδή, του συνολικού χρέους, ύψους 26 δις ευρώ. Πριν από το Μνημόνιο, το ελληνικό χρέος ήταν στο 127% του ΑΕΠ. Με το πρώτο Μνημόνιο προβλεπόταν να φτάσει μέχρι και το 149% του ΑΕΠ, προτού αρχίσει να αποκλιμακώνεται. Προηγουμένως, το Μεσοπρόθεσμο είχε φτάσει στο 200%. Με το Μεσοπρόθεσμο κατέληξε στο 160%. Τώρα, επανέρχεται στο 149% του ΑΕΠ περίπου. Αυτά...
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, και τα «έγκυρα» ελληνικά μίντια πανηγυρίζουν χαρακτηρίζοντας τη συμφωνία της Πέμπτης ως «ιστορική απόφαση» της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, πρόκειται για μια αναδιάρθρωση με καλυμμένη πτώχευση... Είναι, όντως, θλιβερό το ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μας μια κυβέρνηση υποδέχεται με πανηγυρισμούς το ενδεχόμενο να τεθεί η χώρα υπό καθεστώς κάποιας μορφής χρεοκοπίας. Η «επιλεκτική χρεοκοπία» μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνη, πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει κανένα απολύτως ιστορικό προηγούμενο.
Η Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011 θα χαραχτεί στην ιστορία, όπως επισημαίνουν οι Financial Times με δηκτικό ύφος, ως η ημέρα κατά την οποία η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη αναπτυγμένη δυτικοευρωπαϊκή χώρα που θα χρεοκοπήσει! Η βρετανική εφημερίδα υπογραμμίζει ότι αναμένεται πως και οι τρεις οίκοι αξιολόγησης –Standard & Poor’s, Moody’s και Fitch– θα αποφασίσουν ότι η Ελλάδα έχει κηρύξει χρεο κοπία, διότι οι ομολογιούχοι θα υποστούν ζημίες, όποιο κι από τα προτεινόμενα σχέδια κι αν αποφασίσουν να υιοθετήσουν οι ιδιώτες πιστωτές.
Για την πρώτη αναδιάρθρωση χρέους από χώρα της Ζώνης του Ευρώ γράφει η Wall Street Journal, ενώ οι New York Times υπογραμμίζουν: «Έπειτα από χρόνια διαφωνιών και σε μια ύστατη προσπάθεια να προστατεύσουν το ευρώ και να ανακόψουν το κύμα οικονομικού πανικού, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους».
Το ελληνικό κρατικό χρέος, λοιπόν, θα αναδιαρθρωθεί με τη συμμετοχή και των ιδιωτών στη νέα βοήθεια. Με όλες τις δυνατές μορφές «αναδιάρθρωσης» –δηλαδή, πτώχευσης...–, το χρέος θα «κουρευτεί», θα επιμηκυνθεί και θα επανατιμολογηθεί. Την ιδέα της χρεοκοπίας υπό μία «ελεγχόμενη» ή μία «επιλεκτική» ή μία «προσωρινή» εκδοχή της επεδίωκε με επιμονή η κυρία Μέρκελ.
Ήταν προφανές ότι οι Γερμανοί, όπως και οι άλλοι βασικοί δανειστές μας, επεδίωκαν η αναδιάρθρωση να γίνει «εθελοντικά» και μέσα σε απόλυτα ελεγχόμενες, «φιλικές» συνθήκες, και όχι άναρχα και με απίστευτους κοινωνικούς και πολιτικούς κλυδωνισμούς. Ουδείς, όμως, γνωρίζει ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειες ούτε και σε μια αναδιάρθρωση αυτού του τύπου, αφού έχουμε «φεσώσει» τους πιστωτές μας, έστω και με τη συναίνεσή τους.
Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμα, είναι, ωστόσο, εμφανές ότι αποφασίστηκε η ύπουλα έξυπνη στήριξη της Ελλάδας, εν μέσω φόβων ότι η κρίση χρέους θα μεταδοθεί και στον πυρήνα της Ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβήθηκαν πως η «ελληνική αρρώστια» είχε αρχίσει τις μεταστάσεις – με πρώτο νέο σταθμό την Ιταλία και επόμενο ή μεθεπόμενο ακόμα και τις ΗΠΑ. Η συμφωνία πρέπει να εγκριθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια των κρατών-μελών, ενώ ουδείς γνωρίζει κατά πόσο θα εκπληρωθούν μέσα στο χρόνο οι «εθελοντικές» δεσμεύσεις των ιδιωτών πιστωτών. Ακόμα, η Ελλάδα πρέπει να αναδεχτεί ένα νέο καθεστώς μακροπρόθεσμων «εμπράγματων» εγγυήσεων, το οποίο δεν ανακοινώθηκε.
Αλλά το κρατικό χρέος θα είναι πράγματι βιώσιμο μόνο εφόσον επιτύχει το εγχείρημα της συμμετοχής των ιδιωτών, μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, προχωρήσουν γρήγορα οι ιδιωτικοποιήσεις και ενισχυθεί η ανάπτυξη. Ουτοπία, δηλαδή... Το σύνολο του χρέους μεταφέρεται στο μέλλον, καθώς μέχρι το 2020 δεν θα καταβληθούν χρεολύσια κατά τις λήξεις των ομολόγων αξίας 135 δις ευρώ που έχουν στα χέρια τους οι ιδιώτες, ενώ μέχρι το 2026 –επιμήκυνση δεκαπέντε ετών– δεν θα εξοφληθούν τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης ΕΕ - ΔΝΤ.
Πάνω, λοιπόν, στις πλάτες των υπερχρεωμένων χωρών στήνεται το νέο σκηνικό πολιτικής κυριαρχίας στην ΕΕ και διαμορφώνονται οι νέες οικονομικές ισορροπίες. Τράπεζες, επενδυτές, πολιτικοί και οι κερδοσκόποι που χειραγωγούν τις αγορές προσπαθούν να επηρεάσουν τη ροή των πραγμάτων κατά το δοκούν. Και το πετυχαίνουν.
Η Ευρωζώνη βιώνει μια ανείπωτη κρίση, αναζητώντας την οικονομική ενοποίηση. Αφενός, η παγκοσμιοποίηση έχει περιορίσει τη σημασία της ενοποίησης μέσα στα σύνορα της Ευρώπης και, αφετέρου, η νομισματική ενοποίηση δεν έχει δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή οντότητα, ικανή να αντικαταστήσει ή, έστω, να συμπληρώσει τις εθνικές οντότητες. Κι έτσι, η ΕΕ χάνει την οικονομική της σημασία, ενώ αποδυναμώνεται ραγδαία η πολιτική σημασία της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου