Του Ρούσσου Βρανά
Το μέλλον...
... θα παραμείνει ίδιο με το παρόν - ουσιαστικά, αυτό ήταν το μόνο συγκεκριμένο στο οποίο συμφώνησαν οι δύο ηγέτες της Ευρώπης. Με μία όμως διαφορά. Η λιτότητα στην οποία «ζούμε» σήμερα θα αποκτήσει αύριο και θεσμικό χαρακτήρα: θα ενσωματωθεί στα Συντάγματα των κρατών-μελών, βάζοντας έτσι σε δοκιμασία και τη δημοκρατία.
Η γραμμή...
... στην οποία παραμένει πιστή η ευρωπαϊκή ηγεσία επιβεβαιώνει έτσι τον συγγραφέα Ωρελιάν Μπερνιέ, που έγραφε πως «τα ελλείμματα και τα δημόσια χρέη που δημιούργησε ο ευρωφιλελευθερισμός χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογία για να προχωρήσει σε ακόμη περισσότερο ευρωφιλελευθερισμό». Στο μέσον μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που έχει σήμερα πια μετατραπεί σε κρίση του ευρώ, ανισόρροποι ηγέτες απαιτούν ισορροπημένους προϋπολογισμούς, με την αόριστη ελπίδα πως αυτό θα οδηγήσει σε ανάπτυξη των οικονομιών και συνεπώς σε έξοδο από την κρίση. Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί όμως πάντα δίχαζαν τους οικονομολόγους. Για τους καθεστωτικούς ήταν το φάρμακο, αλλά για τους αιρετικούς η αρρώστια. Μέχρι τον θάνατό του, το 1996, μόλις τρεις ημέρες πριν του απονεμηθεί το Βραβείο Νομπέλ, ο Ουίλιαμ Βίκρεϊ, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, δεν είχε κατηγορηθεί ποτέ για αιρετικός. Εγραφε όμως στο δοκίμιό του «15 μοιραίες πλάνες του χρηματοπιστωτικού φονταμενταλισμού»: «Αν εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, το σχεδόν βέβαιο αποτέλεσμά του θα είναι ένα κραχ συγκρίσιμο με του 1929.
Για να εξασφαλιστούμε από μια τέτοια καταστροφή και να ξαναμπούμε στον δρόμο της πραγματικής ευημερίας, είναι αναγκαίο να εγκαταλείψουμε την παράλογη ιδεολογική εμμονή μας στη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων, να αναγνωρίσουμε πως αυτό που χρειάζεται εξισορρόπηση δεν είναι ο προϋπολογισμός αλλά η προσφορά και η ζήτηση στην οικονομία, ώστε να μη μειώνονται πια τα εισοδήματα, οι πωλήσεις, η παραγωγή και η εργασία. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από τα δόγματα των αποστόλων της λιτότητας, οι περισσότεροι μάλιστα από τους οποίους δεν συμμετέχουν στις θυσίες που απαιτούν από τους άλλους».
Οι ισοσκελισμένοι...
... προϋπολογισμοί σημαίνουν διατήρηση του status quo, δηλαδή των ίδιων ακριβώς εισοδηματικών ανισοτήτων οι οποίες εδώ και τριάντα χρόνια έγιναν τόσο κραυγαλέες, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Οι πολιτικές σε σχέση με την κρίση δεν είναι ένα ζήτημα τεχνικό, μια αναζήτηση δηλαδή του κατάλληλου μείγματος μέτρων που θα δώσει τη λύση, αλλά ένα ζήτημα πολιτικού περιεχομένου: η πολιτική απόφαση για το ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτής της κρίσης.
Η ηγεσία...
... της Ευρώπης, επικαλούμενη τεχνικούς λόγους, σκοπεύει να επιβάλει στα κράτη της και τους λαούς τους μια συνταγματική δικτατορία λιτότητας μακράς διαρκείας, στο πλαίσιο του ευρωφιλελευθερισμού για τον οποίο προειδοποιούσε ένας άλλος αιρετικός, ο γάλλος πολιτικός Πιερ Μαντές-Φρανς από το 1957: «Η παραίτηση από τη δημοκρατία μπορεί να πάρει δύο μορφές: είτε με την προσφυγή σε μια εσωτερική δικτατορία είτε με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε μια εξωτερική Αρχή, η οποία στο όνομα της τεχνικής θα ασκήσει πραγματική εξουσία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου