Το Μνημόνιο παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως νίκη που θα έλυνε το τεράστιο στρατηγικό και ηθικο-πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, που έγινε και οικονομικό.
Το σάπιο πολιτικό σύστημα, που έχει δρομολογήσει λύσεις σωτηρίας του αλλά βάσανα και υποταγή για το λαό, επί ένα χρόνο με τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζε ως μονόδρομο το Μνημόνιο και βάφτιζε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «λαϊκιστή» όποιον διατύπωνε αντίθετη άποψη. Τα βάσανα είναι πείνα, φτώχεια, ανεργία, μαύρη εργασία και κατάπτωση των εργασιακών κατακτήσεων, δηλαδή πακιστανοποίηση του λαού και ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, και ειδικώς του χρηματοπιστωτικού.
Επώδυνη συνέχεια το Μεσοπρόθεσμο, που βουλιάζει τη χώρα στα χρέη για δεκαετίες, ώστε να χάνει πλήρως την αξιοπρέπειά της και την αυτοτελή υπόστασή της.
Οι πολιτικοί Χατζηαβάτες των Μνημονίων και τα παπαγαλάκια τους, αφού ξεκίνησαν με το λαϊκίστικο «υπάρχουν λεφτά» φτάνοντας έως το «όλοι μαζί τα φάγαμε», χωρίς στρατηγική, πυξίδα, αλλά με πλήρη υποτέλεια, κατατακεραυνώνουν ως λαϊκιστική κάθε αντίθετη άποψη.
Η Ελλάδα, ως πιλοτικό πειραματόζωο του ευρωπαϊκού Νότου, θα αποτελέσει «κριτήριο» για το τι θα γίνει και για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, αν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό πολιτικό κίνημα, το οποίο θα ανατρέπει την απάνθρωπη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και θα θέτει ξανά ζητήματα δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας, σε μια κρίσιμη περίοδο ανόδου των ακροδεξιών κινημάτων, και όταν μάλιστα έχουν συντελεστεί τεράστιες αλλαγές στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας, που έχουν αποδυναμώσει δραματικά την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και έχουν ενισχύσει εφιαλτικά δυνάμεις της εξουσίας και του σκληρού κεφαλαίου, που ο άνθρωπος θεωρείται σκουπίδι και το κράτος επίσημα προωθεί φασιστικά στοιχεία στη λειτουργία του.
Ηδη ο Νίκος Πουλαντζάς, στην τελευταία του μελέτη, είχε θίξει αυτό το σημαντικό στοιχείο, τονίζοντας εμφατικά: «Τούτο όμως το οπλοστάσιο, που είναι επιμελώς σκεπασμένο, παραμένει εφεδρεία της δημοκρατίας, έτοιμο να μπει σε κίνηση σε μια πορεία εκφασισμού. Το κράτος αυτό, για πρώτη ίσως φορά στην ύπαρξη και στην ιστορία των δημοκρατικών κρατών, όχι μόνο περιέχει σκόρπια και διάχυτα στοιχεία ολοκληρωτισμού, αλλά εκφράζει καθαρά την οργανική τους συναρμογή σε σύστημα μόνιμο και παράλληλο προς το επίσημο Κράτος (...) Συνεπώς, η ενδεχόμενη εκδήλωση μιας πορείας εκφασισμού δεν θα πάρει ασφαλώς εδώ την ίδια μορφή, όπως στο παρελθόν» («Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός», Εκδ. Θεμέλιο).
Αυτή η πολιτική παρουσίασε το φόβο και τον πανικό ως θεμελιώδη πρακτική της, μαζί με την πιο σκληρή βία, προσπαθώντας στη χώρα μας να εξωθήσει το ισχυρό ηθικοπολιτικά και πνευματικά κίνημα των πολιτών σε πράξεις βίας και να το εξουδετερώσει, με τους κρατικούς προβοκάτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία βιαιοπραγιών.
Το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, που πολλοί χλευάσανε, ήδη είναι ένα πολυσήμαντο πολιτιστικό και πολιτικό γεγονός, το οποίο μπορεί να οδηγήσει υπό προϋποθέσεις σε μια πνευματική και πολιτική άνοιξη τη χώρα, κινητοποιώντας δυνάμεις και αφυπνίζοντας συνειδήσεις στην Ευρώπη.
Όλοι περιμένουν τον καυτό Σεπτέμβρη, όπου το σύνθημα της άμεσης δημοκρατίας, που συμπυκνώνει τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αδελφοσύνης, θα σπάσει το φαύλο κύκλο του νεοφιλελευθερισμού και την αιχμαλωσία της χώρας, το φασίζοντα κρατικό ολοκληρωτισμό και θα δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικού ελέγχου της παραγωγής, της οικονομίας, των πολιτικών και δικαστικών θεσμών στη βάση της άμεσης δημοκρατίας, με παροχή υψηλού επιπέδου γνώσης, μαζί με εργασία στους πολίτες, ακόμα και στους χώρους δουλειάς.
Μια τέτοια ενδεχόμενη πρακτική θα συλλειτουργήσει, μάλιστα, και θα εμπλουτίσει σε περιεχόμενο και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, επιφέροντας κάθαρση στο πολιτικό σύστημα, που βουλιάζει τη χώρα στην ανυποληψία και μετατρέπει τους εργαζομένους σε υποζύγια. Η εξάπλωση ενός τέτοιου κινήματος σε όλη την Ευρώπη, και ιδιαίτερα στο Νότο, είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας και μπορεί να κάνει την κρίση δύναμη ανατροπής του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου