Οι συνέπειες της πανευρωπαϊκής λιτότητας.

Του Ρούσσου Βρανά

Μια μαγική...

... εικόνα σε αριθμούς: Ελλάδα 5,4, Ιρλανδία 3,5, Πορτογαλία 3,7, Ισπανία και Ιταλία 1,9. Τόσες φορές ακριβότερα από τη Γερμανία θα δανείζονταν χθες αυτές οι χώρες (αν θα τολμούσαν να βγουν στις αγορές). Είναι αυτός λόγος για να νιώθει ικανοποίηση η Γερμανία; Μάλλον όχι. Η γερμανική οικονομία καθηλώθηκε και αυτή το δεύτερο τρίμηνο στο μηδέν, παρά τις προβλέψεις για ανάπτυξη. Αυτές είναι οι συνέπειες της πανευρωπαϊκής λιτότητας.

Το σχέδιο...

... ήταν, από την αρχή της κρίσης, ένα μεγάλο μέρος από τα εθνικά εισοδήματα των χωρών που χρωστούν να μεταβιβαστεί στις τσέπες των δανειστών τους. Με άλλα λόγια, όπως τα διατυπώνει ο οικονομικός αναλυτής Τσαρλς Χιου Σμιθ, «το χρήμα που κάποτε πήγαινε στην εργασία (μισθούς) και στις κοινωνικές δαπάνες, να πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους και των τόκων». Ποιες ήταν οι συνέπειες αυτής της μαζικής υφαρπαγής; Η συρρίκνωση των οικονομιών. Επειδή λιγότερο εισόδημα σημαίνει λιγότερες δαπάνες, άρα αρνητική ανάπτυξη. Το ρόδινο σενάριο της ευρωζώνης προέβλεπε πως οι χώρες της θα απαλλάσσονταν από τα χρέη μέσω της ανάπτυξης. Οταν όμως μειώνεται το μερίδιο της εργασίας στην εθνική οικονομία, μαζί με τις δαπάνες και τα έσοδα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τότε από πού θα προκύψει η ανάπτυξη; Μαζί με τα εισοδήματα μειώνονται και τα έσοδα από τους φόρους και όσο και αν τους αυξάνει μια κυβέρνηση, τόσο παγιδεύεται σε έναν φαύλο κύκλο. Και είναι πια φανερό πως, όταν οι χώρες δανείζονται τόσο ακριβά όσο έδειξε η μαγική εικόνα μας, σύντομα το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας θα στερέψει από λεφτά για άλλες διασώσεις. Εκεί καταλήγουν τα πράγματα, όταν η αύξηση του χρέους είναι ταχύτερη από την αύξηση της ανάπτυξης.

Ο δανεισμός...

... χωρών που δεν μπορούν να αποτινάξουν την εξάρτησή τους από αυτόν μοιάζει με την πρέζα: με τα υποκατάστατα, το πρεζόνι νιώθει στην αρχή καλύτερα, αλλά μακροπρόθεσμα δεν παύει να είναι καταδικασμένο. Η αντίσταση στα υποκατάστατα αυξάνεται βαθμηδόν και τα διαστήματα που νιώθει καλά με αυτά ολοένα και μικραίνουν. Εως πότε οι κυβερνήσεις θα χρησιμοποιούν τους φορολογουμένους σαν αιώνια υποζύγια για να μην καταρρεύσουν οι τραπεζίτες; Είναι προτιμότερη η κατάρρευση της κοινωνίας; Οι φορολογούμενοι ήδη αναρωτιούνται: ώστε λοιπόν όλα αυτά γίνονται για τις τράπεζες;

Ολα...

... εξαρτώνται από τη Γερμανία. Εχει να επιλέξει ανάμεσα σε ένα ευρωομόλογο που θα μετέφερε το κόστος δανεισμού των υπερχρεωμένων χωρών στον γερμανό φορολογούμενο, με τεράστια εσωτερικά πολιτικά προβλήματα. Και στη διάλυση του ευρώ και την επιστροφή αυτών των χωρών στα εθνικά τους νομίσματα, κάτι που θα αποσταθεροποιούσε την εξαγωγική οικονομία της. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν διαφαίνεται «λύση» χωρίς τίμημα για τη Γερμανία. Οποιοδήποτε όμως τίμημα είναι μηδαμινό μπροστά στα τεράστια οφέλη που αποκόμισε από την «Pax Germanica» με την οποία υπέταξε τις οικονομίες των χωρών του ευρώ στις ανάγκες της γερμανικής εξαγωγικής οικονομίας.

πηγή