Καθηγήτριας-διδάκτορος Πολιτικής Επικοινωνίας του τμήματος ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ήταν ακόμη Αύγουστος του '98 όταν ο Tietmeyer, πρόεδρος της Bundesbank, σε μία από τις σπάνιες δηλώσεις του, σχολίαζε με τη διαύγεια και την ωμότητα κάποιου που δεν υποχρεούται να κάνει προπαγάνδα γιατί απλούστατα δεν είναι πολιτικός για να ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος: «Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης επέλεξαν επιτέλους το δρόμο της παραίτησης από τις θεμελιώδεις εξουσίες λήψης αποφάσεων μεταβιβάζοντάς τες στους «νομισματικούς εμπειρογνώμονες».
Είναι μία πολιτική η οποία προκρίνει το "μόνιμο δημοψήφισμα των παγκόσμιων αγορών" σε σχέση με το πιο αυτονόητο "δημοψήφισμα της κάλπης", στο οποίο όμως οι συμμετέχοντες είναι αναρμόδιοι»(1). Το κυνικό σχόλιο του γερμανού τραπεζίτη περιγράφει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο το κεντρικό ζήτημα των ημερών μας: Με μία φράση, οι εθνικές κυβερνήσεις είναι απλώς διεκπεραιωτές της εξουσίας, η οποία αποτελεί πλέον αρμοδιότητα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σύμφωνα με στρατηγικές που καθορίζονται από «εμπειρογνώμονες».
Οταν επομένως ήδη από το 1998 είχε δρομολογηθεί η εκχώρηση της λήψης αποφάσεων από τα εθνικά Κοινοβούλια στα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα (τα οποία όμως δεν έχουν σε καμία περίπτωση τη «νομιμοποίηση της κάλπης») τι περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους μπορούσε κανείς να προσδοκά το 2011 από κάποιον έλληνα υπουργό Οικονομικών, εκπρόσωπο της κλασικής ρητορικής σχολής της πολιτικής τέχνης (Ευ. Βενιζέλο) σε σχέση με έναν τεχνοκράτη προκάτοχό του (Γ. Παπακωνσταντίνου) πέρα από ένα ωραίο «καραόκε»; -καθώς τους στίχους και τη μελωδία του «άσματος» την έχουν αναλάβει προ πολλού διεθνή «καταξιωμένα» ονόματα στο χώρο της παγκοσμιοποιημένης «χρηματοπιστωτικής ενορχήστρωσης»;
Αυτή βεβαίως είναι η μία πλευρά ανάγνωσης της κρίσης αναφορικά με το διαμορφωθέν διεθνές status. Η δεύτερη έχει σχέση με την κρίσιμη φάση που διέρχεται η χώρα μας, που έχει εισέλθει πλέον σε τροχιά προσεισμικής δραστηριότητας (με όλους τους δείκτες της οικονομίας παράλυτους και τη λαϊκή δυσαρέσκεια καζάνι που κοχλάζει λίγο πριν την έκρηξη). Εάν οι δανειστές μας θελήσουν να ενεργοποιήσουν το υπάρχον «σεισμικό ρήγμα» της ελληνικής οικονομικής παθογένειας γνωρίζουν άριστα ότι όσο μεγαλύτερος θα είναι ο σεισμός που θα συμβεί στην περιοχή μας τόσο περισσότερες θα είναι οι μετασεισμικές δονήσεις στη δική τους, καθώς η χρεοκοπία της Ελλάδας θα προκαλέσει ένα «τσουνάμι» εξελίξεων που θα επηρεάσει όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και τις ΗΠΑ.
Οσο για τα περί «ομφαλοσκόπησης» που αποφαίνονται ορισμένοι, θεωρώντας de facto την Ε.Ε. ικανή να αντιμετωπίσει επιτυχώς παρόμοιο ενδεχόμενο (πτώχευσης χώρας της ευρωζώνης) αν δεν είναι προϊόν προπαγάνδας είναι απότοκο άγνοιας εκείνων που θεωρούν προφανώς ότι βρισκόμαστε ακόμη σε διεθνές περιβάλλον προ του σωτήριου έτους 1991 π.Π. (2) και όχι προ του πολυθρύλητου 2012 μ.Π. (3). Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στον χρησμό των... Mayas αλλά στον «χρησμό» των «New York Times», που με πρόσφατο άρθρο για την «ενδεχόμενη χρεοκοπία» της Ελλάδας υποστηρίζουν ότι: «Παρ' όλο που κατά το διάστημα του ενός έτους που "σιγοβράζει" η οικονομική κρίση στην Ελλάδα πολλές αμερικανικές εταιρείες είχαν το χρόνο να εξισορροπήσουν την έμμεση έκθεσή τους στην ελληνική οικονομία, εντούτοις υπάρχει ακόμη "μεγάλο μερίδιο" της αμερικανικής αγοράς στα περίπου 360 δισ. δολάρια βραχυπρόθεσμου χρέους των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Το γεγονός αυτό αφήνει ανοικτή μια διατλαντική δίοδο για το ελληνικό χάος να προκαλέσει αναταραχή και στις αγορές των ΗΠΑ, ως νέος "Δούρειος ίππος"» (20/11/2011). Εν κατακλείδι, όταν διαπραγματεύεσαι από θέση αδυναμίας (είναι αλήθεια) κρατώντας ωστόσο στα χέρια σου μια βόμβα που απειλεί και το δικό τους οικοδόμημα, ή μη τι άλλο τολμάς να τους πεις και ένα «δικό σου τραγούδι», ακόμη και αν γνωρίζεις ότι θα ακουστεί «φάλτσο» στα αφτιά της «Αγίας Ευρωπαϊκής Οικογένειας» πέρα από το επιβεβλημένο από τα διεθνή τσαρτς γνωστό «καραόκε» .
(1). L. Canfora, «Critica della retorica democratica», 2002.
(2). π. Π.: προ Παγκοσμιοποίησης.
(3). μ. Π.: μετά Παγκοσμιοποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου