Η Ελλάδα ψήφισε κάτι ανεφάρμοστο (το Μεσοπρόθεσμο), για να αναβάλει κάτι αναπότρεπτο (τη χρεοκοπία της). Για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα ξέφυγε προσωρινά από τον κίνδυνο μιας επαχθούς στάσης πληρωμών, αλλά η σωτηρία -η διάσωση της ελληνικής οικονομίας- παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας. Εκταμίευσαν την πέμπτη δόση του περυσινού Μνημονίου και ακόμη λιγότερο, και μας ανανέωσαν το ραντεβού του μαρτυρίου της 6ης δόσης...
Και τώρα επεξεργάζονται το νέο Μνημόνιο, το οποίο θα καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας έως το 2014, αλλά οι οίκοι αξιολόγησης επιμένουν στην εκδοχή τους να κηρύξουν την Ελλάδα σε κατάσταση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Οι διαβόητοι οίκοι έβαλαν κάτω τις γαλλογερμανικές εκδοχές του περίφημο «rollover» και αποφάσισαν ότι ισοδυναμεί με πτώχευση. Πάντως, όσον αφορά τη μεγάλη ρύθμιση του ελληνικού χρέους που προετοιμάζεται, ώστε να διασωθούν με τις λιγότερες δυνατές ζημίες οι γαλλογερμανικές τράπεζες και οι λοιποί επενδυτές που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, μην πιστεύετε αυτούς που την εκθειάζουν.
Είναι πασίδηλο ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει δεύτερο και τρίτο και τέταρτο Μνημόνιο, με δανεισμό που διαρκώς θα διογκώνει το χρέος και με ύφεση που θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα τη χώρα. Είναι επίσης φανερό ότι η οποιαδήποτε διέξοδος από τον κλειστό βρόχο της λιτότητας-ύφεσης δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Ομως, στη δική μας περίπτωση, η μεσαία τάξη είναι ζήτημα χρόνου να ξεσηκωθεί καθώς θα γίνεται σαφές πως και το νέο Μνημόνιο δεν υλοποιείται. Εκεί θα έλθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.
Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι θα πτωχεύσουμε, θύματα της δόλιας και ανίκανης αυτής κυβέρνησης. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες;
Ο «Τιτανικός» συνεχίζει την πορεία του μαζί με όλη τη μιζέρια που θα φορτώσει στην κοινωνία το 4ο επικαιροποιημένο Μνημόνιο με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους υπαλλήλους, και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους αξίας τουλάχιστον 390 εκατ. ευρώ με στόχο τη συλλογή τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2012 και τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2015.
Το επικαιροποιημένο (sic) Μνημόνιο, που δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές, περιλαμβάνει το αυστηρό χρονοδιάγραμμα των δεκάδων μέτρων (νομοσχέδια κ.λπ.), τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν έως το τέλος του έτους. Μεταξύ αυτών είναι η θέσπιση της «εργασιακής εφεδρείας» στο Δημόσιο έως 12 μήνες και η «αποχώρηση» στη συνέχεια των υπαλλήλων, οι οικονομικοί ελεγκτές στα υπουργεία, η συγχώνευση και κατάργηση φορέων του Δημοσίου, το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο (θα αφορά και τις ΔΕΚΟ) που θα είναι σε αρμονία με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, οι αυξήσεις (τουλάχιστον 25%) των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η περαιτέρω συρρίκνωση των Ταμείων και η περικοπή επικουρικών συντάξεων, το όριο στις φοροαπαλλαγές, η «στοχοποίηση» μεγάλων εισοδημάτων για την αύξηση των φορολογικών εσόδων, καθώς και η αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τις τράπεζες.
Οι όροι που συνοδεύουν τα δάνεια των Μνημονίων κλονίζουν τις κοινωνίες. Αλλά οι νόμοι της οικονομίας, όπως και οι νόμοι της φυσικής, ισχύουν παντού. Οντως, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να σωρεύει χρέη και όλες μαζί πρέπει να εξασφαλίσουν μια απατηλή και δυσνόητη ισορροπία, καθησυχάζοντας τις αγορές και συντηρώντας την ανάπτυξη. Ομως, κάθε φορά που μια κρίση χρέους απειλούσε την οικονομία, οι κεντρικές τράπεζες μείωναν τα επιτόκια. Η προοπτική αυτών των σωστικών παρεμβάσεων μείωνε τους κινδύνους που απέρρεαν από τον νέο δανεισμό. Ωστόσο, τώρα πλέον οι ανεπτυγμένες χώρες αντιμετωπίζουν δύο είδη προβλημάτων. Το πιο πιεστικό έχει να κάνει με το πώς θα αποπληρώσουν τα χρέη τους, που μετατοπίσθηκαν από τον ιδιωτικό τομέα στον δημόσιο.
Οπως η Ελλάδα σήμερα, έτσι και η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όφειλε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει. «Δεν έχετε να πληρώσετε; Δώστε μας τα πετρέλαια. Πουλήστε τις τηλεπικοινωνίες, την ύδρευση, τις αερογραμμές, τη συγκοινωνία, το φυσικό αέριο», ο ωμός εκβιασμός. Η κυβέρνηση Μένεμ τούς τα έδωσε όλα. Και βρέθηκε η Αργεντινή στην παράδοξη κατάσταση να έχει πουλήσει τα πάντα και το χρέος της να αυξάνεται αντί να μειώνεται! Και ήρθε το χάος. Τι μας θυμίζει αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου