Του Κάρη Κ.
Ο δρόμος για τη νέα επιχείρηση κατά του περιβάλλοντος αφέθηκε ανοικτός και από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να προειδοποιούν για την αλόγιστη σπατάλη των φυσικών και πόρων.
ΠΩΣ ΓΥΡΙΣΑΝ έτσι ανάποδα τα πράγματα; Από προοπτική σωτηρίας η ανάπτυξη να γίνεται όχημα σχεδίων που θα πλήξουν σοβαρά το οικιστικό και φυσικό περιβάλλον; Η προηγούμενη επιχείρηση fast track (της αρχής της χρονιάς) για την ανόρθωση των δημοσίων εσόδων και της οικονομίας δεν απέδωσε. Τώρα η χώρα μπήκε σε μια δεύτερη προσπάθεια προς δύο κατευθύνσεις: την πώληση μεγάλων ακινήτων του δημοσίου κυρίως σε ξένους επενδυτές και τη δεύτερη, την είσπραξη χρημάτων από τμήματα της κοινωνίας με αντάλλαγμα τη νομιμοποίηση παρανομιών, όπως με τα αυθαίρετα.
ΑΥΤΕΣ οι επιλογές κάθονται πάνω στη λατρεία της ανάπτυξης που κυριαρχεί ως σύνθημα παντού τον τελευταίο χρόνο. Μάλιστα όσο προχωρεί η οικονομική κρίση όλο και πιο δυνατά κυριαρχεί γενικόλογα το σύνθημα της ανάπτυξης ακόμη και σε πολιτικούς χώρους που έχουν δείξει, και έχουν, ευαισθησία για το περιβάλλον. Από μια σκοπιά είναι αναμενόμενη εξέλιξη ως αντίδραση στην πίεση που προκαλεί η ύφεση. Από την άλλη, εκπλήσσει η πολιτική αμνησία - λες και δεν έχει ζημιωθεί η Ελλάδα από τις καταστροφές του περιβάλλοντος, λες και μόλις πριν δυο χρόνια η προστασία του δεν ήταν από τα πρώτα στην ατζέντα.
ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ, όσοι θέλουν να κερδίσουν οικονομικά χωρίς όρια και στις συνθήκες της ύφεσης δεν νοιάζονται για τα περιβαλλοντικά εμπόδια. Για την ακρίβεια ονειρεύονται να καταργηθούν, π.χ., οι παρεμβάσεις του ΣΤΕ. Οι άλλοι; Όσοι αγωνίστηκαν, δραστηριοποιήθηκαν τόσο και τόσο, ξόδεψαν χρόνο και χρήματα για να βάλουν όρια στις καταστροφές, που χάθηκαν;
ΓΥΡΙΣΑΝ ανάποδα τα πράγματα; Ή μήπως βαδίζει η χώρα στους ίδιους δρόμους; Λέγαμε ότι το περιβάλλον το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας - σωστή κουβέντα. Το δανειστήκαμε και θάπρεπε να το επιστρέψουμε ακέραιο. Η Ελλάδα το δανείζεται και ετοιμάζεται να συνεχίσει την καταστροφή του. Περι δανείων ο λόγος...
ΜΗΠΩΣ τελικά είναι όψεις του ιδίου πελατειακού κράτους; Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα ήταν ο υπερδανεισμός, η δημόσια σπατάλη και διάδοση του αδιέξοδου και καταστροφικού καταναλωτισμού. Τώρα που παραέσφιξαν τα δημόσια οικονομικά στρέφεται αλλού το κύριο ενδιαφέρον: στην ανοικτή υπερεκμετάλλευση φυσικών πόρων, του περιβάλλοντος, του διαθέσιμου δημόσιου αγαθού. Όλα στο όνομα μιάς ανάπτυξης. Ποιας ανάπτυξης, με ποια προοπτική; Πριν οι εξυπηρετήσεις αφορούσαν κυρίως προμήθειες, έργα, αμοιβές από το δημόσιο. Τώρα θα αφορούν ακίνητα και παραλίες του δημοσίου.
Ο ΔΡΟΜΟΣ γι' αυτή την εξέλιξη αφέθηκε ανοικτός. Όχι μόνον από το κράτος αλλά και από τις κοινωνικές δυνάμεις που δεν θα πρέπει να παρασύρονται από τις εύκολες βραχυπρόθεσμες εντυπώσεις. Εκείνοι που θα έπρεπε να προειδοποιούν για την αλόγιστη σπατάλη πάσης μορφής παρασύρθηκαν από το κλίμα. Από το κλίμα μιάς γενικής, χωρίς κριτήρια καταδίκης των περιοριστικών πολιτικών, χωρίς εναλλακτική προοπτική.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του υπερδανεισμένου πελατειακού κράτους είναι το δημοσιονομικό αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί και το οποίο ζούμε. Είναι όμως και κάτι άλλο, που δεν το μετρούν οι δανειστές, δεν τους ενδιαφέρει. Είναι η χρημοτοδότηση της σπατάλης πόρων της οικονομίας και της κοινωνίας, καθώς τα χρήματα δεν προέρχονται από την παραγωγική και εργασιακή εμπειρία της κοινωνίας, αλλά από τον υπέρμετρο δανεισμό. Η απόρριψη των άδικων μέτρων δεν θα έπρεπε να σημαίνει ανοχή στο αίτημα της πάση θυσία χρηματοδότησης οιασδήποτε δραστηριότητας και μάλιστα των πιο καταστροφικών από περιβαλλοντική άποψη. Θα 'πρεπε να οδηγεί στην εγρήγορση ακριβώς για να μη συμβεί ό,τι γίνεται.
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ η καταπολέμηση της υπερκατανάλωσης, της σπατάλης των δημόσιων πόρων -όχι μόνον των οικονομικών- μια επιλογή δίκαιης λιτότητας, δηλαδή, είναι μείζων προϋπόθεση υγιούς αντιμετώπισης της κρίσης. Ή αλλιώς, το κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις της σπατάλης, η γενική λατρεία προς τα συνθήματα της ανάπτυξης και της κατανάλωσης μόνον δεινά θα φέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου