Σύνοδος θερινής νυκτός.

Του Δημήτρη Μυ

Τι θα προκύψει στη σημερινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ; Υπάρχουν οι αισιόδοξοι (ή μήπως αιθεροβάμονες;) που περιμένουν γενναίες αποφάσεις των ηγετών με για τη σωτηρία της Ελλάδας και της Ευρωζώνης από την κρίση του χρέους. Κάποιοι άλλοι ρεαλιστές (ή μήπως καταστροφολόγο;) θεωρούν ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη είναι πια τόσο μεγάλο που κανείς δεν είναι σε θέση να το (δει) αντιμετωπίσει στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το πως βλέπει κανείς τα πράγματα οι επαΐοντες συμφωνούν ότι από τη σημερινή Σύνοδο δεν θα προκύψει ούτε αναστεναγμός ανακούφισης, ούτε το κλάμα της καταστροφής.

Σε μια τέτοια περίπτωση όμως ο χρόνος τρέχει σε βάρος της Ευρωζώνης και για τους «καταστροφολόγους» όλες αυτές οι διαβουλεύσεις και οι διπλωματικές κωλυσιεργίες ακούγονται ως ο επιθανάτιος ρόγχος της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Είναι άραγε υπερβολική μια τέτοια εκτίμηση; Το ερώτημα θα απαντηθεί από τον χρόνο. Όσο όμως ο χρόνος περνά η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες της αδυναμίας (ή της καθυστέρησης) για μια ριζική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.

Πως μπορεί να συνοψιστεί το πρόβλημα του χρέους στην ευρωζώνη; Με τον ίδιο τρόπο που περιγράφεται και στις ΗΠΑ την μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού: Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών. Με πιο απλά λόγια: Ο ελληνικός λαός, καλείται να συντηρήσει (με την ανεργία, τα μεροκάματα Κίνας, την άγρια φορολόγηση κλπ) τα υπερκέρδη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Και δεν είναι μόνο ο ελληνικός λαός. Ακόμη και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, στις ΗΠΑ και τη Γερμανία οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούνται ως προσάναμμα της οικονομίας. Στις ΗΠΑ 1 στους 7 Αμερικανούς πολίτες (της παγκόσμιας υπερδύναμης) σιτίζεται με κουπόνι από την πρόνοια. Στη Γερμανία οι εργαζόμενοι που επιβιώνουν με 400 ευρώ το μήνα είναι 7,5 εκατομμύρια!

Οι αριθμοί αυτοί ίσως δίνουν την απάντηση για το μέλλον που μας περιμένει, είτε οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφωνήσουν σήμερα στη Σύνοδό Κορυφής, είτε αφήσουν τις αποφάσεις για αργότερα. Για την Ελλάδα και στη μια και την άλλη περίπτωση, η καταστροφή ολοκληρώνεται με γρήγορα βήματα, όπως δείχνει και η σπουδή με την οποία οργανώνεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των πόρων της χώρας...

πηγή