Το «μαύρο πρόβατο»...

του Γιάννη Τριάντη

Οι δικοί του στην Ευρώπη τον αποδοκιμάζουν, τον επικρίνουν και προσπαθούν να τον συνετίσουν. Το ΔΝΤ και η «τρόικα» τον ακούνε να μιλάει για «λάθος συνταγή» και εκνευρίζονται.

Οι μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές –ημέτεροι και ξένοι– και κάτι καθεστωτικές παραφυάδες τύπου Ντόρας Μακογιάννη, που τρέμουν τη δημοσκοπική του επέλαση, τον έχουν μονίμως στο στόχαστρο... Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Κατά τούτο θυμίζει κάπως τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, την εποχή της φρενήρους κούρσας τού τότε νεοπαγούς ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία... Όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ αποσύρθηκε, έγραψε ένα βιβλίο μιλώντας για πρόσωπα και πράγματα που γνώρισε και αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής της θητείας. Αναφερόμενη στον Ανδρέα Παπανδρέου σημειώνει ότι επρόκειτο για έναν χαρισματικό, συγκροτημένο πολιτικό και γοητευτικό συνομιλητή, με τον οποίο διαφωνούσε πλήρως πολιτικά και ο οποίος «της την έδινε στα νεύρα». Διότι κάθε φορά που πήγαινε σε Συνόδους Κορυφής της τότε ΕΟΚ, ο Παπανδρέου διεκδικούσε πιεστικά –και εκβιαστικά– κάτι για τη χώρα του. Και το έπαιρνε... Πριν από τη Θάτσερ, πολλοί ηγέτες, Έλληνες και ξένοι, δυσανασχετούσαν με την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον θεωρούσαν λαϊκιστή, απρόβλεπτο, εξτρεμιστή και επικίνδυνο. Στο εσωτερικό της χώρας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ «Αριστερά της Αριστεράς», ο Γεώργιος Μαύρος μιλούσε για «μεθόδους της Ντάουνινγκ Στριτ» και η δεξιά προπαγάνδα τρομοκρατούσε τον κόσμο με φτηνά κινδυνολογικά συνθήματα για τον Παπανδρέου που «έρχεται να καταργήσει την ιδιοκτησία» και να μεταβάλει την Ελλάδα σε κομμουνιστική χώρα. Στο ίδιο μήκος και οι συντηρητικές εφημερίδες της εποχής, στόλιζαν τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με άπειρα κοσμητικά επίθετα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν το «μαύρο πρόβατο» για όλους... Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Βρήκε ένα κόμμα έτοιμο. Δεν απειλεί το κατεστημένο, δεν αντιστρατεύεται τις αρχές και την ιδεολογία που δεσπόζει στην Ένωση, δεν αντιδικεί με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και, βέβαια, δεν συνιστά απειλή για την αστική τάξη της χώρας. Παρ' όλα αυτά ο Αντώνης Σαμαράς εκνευρίζει τη νέα Θάτσερ, την κυρία Μέρκελ, γίνεται δεκτός με δυσθυμία από τον δεξιό γάλλο πρωθυπουργό, ακούει παρατηρήσεις και αυστηρές προειδοποιήσεις από τους ομοδόξους του στην Ευρώπη και απειλείται ακόμη και με έξωση από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Στ' αλήθεια, κάτι συμβαίνει εδώ... Η εξήγηση είναι απλή: Σε μια εποχή άκρατης ιδεολογικής τρομοκρατίας και εκβιαστικών συναινέσεων οι προύχοντες της Ένωσης και της υφηλίου δεν ανέχονται ούτε την παραμικρή παρέκκλιση. Απαιτούν πλήρη συμμόρφωση. Πόσω μάλλον από ηγέτες και πολιτικούς μιας χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία τελεί υπό τον πλήρη έλεγχό τους και την οποία υποτίθεται ότι πασχίζουν να σώσουν από τη χρεοκοπία. Δυσανασχετούν, λοιπόν, και εκνευρίζονται τα μάλα όταν βλέπουν τον ηγέτη της μείζονος αντιπολίτευσης, έναν δικό τους, Δεξιό, και επίδοξο πρωθυπουργό, να αμφισβητεί ευθέως τη «σωτήρια συνταγή» τους. Και ο εκνευρισμός τους μεταβάλλεται σε απροκάλυπτη εναντίωση, όταν διαπιστώνουν ότι οι ενστάσεις του Σαμαρά κερδίζουν έδαφος στο εσωτερικό της Ελλάδος, αλλά και διεθνώς... Προχθές η «Wall Street Journal», καθεστωτική εφημερίδα διεθνούς εμβέλειας, έπλεξε το εγκώμιο του Αντώνη Σαραμά, εξαίροντας την εναντιοδρομία του στην Ένωση και τη διαφωνία του με την ασκούμενη πολιτική. Γεγονός μείζονος σημασίας ο ύμνος της αμερικανικής εφημερίδος, προκάλεσε ανησυχία και εκνευρισμό στο Μέγαρο Μαξίμου. Δικαίως, δε, το συγκεκριμένο δημοσίευμα είναι το τελευταίο μιας σειράς άρθρων του διεθνούς Τύπου –συντηρητικού και προοδευτικού– που επισημαίνουν ότι είναι λάθος η συνταγή, και καταστροφική για την Ελλάδα. Όπερ σημαίνει ότι η εμμονή και η ακατάβλητη στάση του αρχηγού της ΝΔ για αλλαγή πολιτικής –τουλάχιστον στα δημοσιονομικά– και επαναδιαπραγμάτευση του ολέθριου Μνημονίου τού προσδίδει κύρος και τον καθιστά αξιόπιστο διαχειριστή των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. (Παρεμπιπτόντως, ο διάχυτος εκνευρισμός της κυβέρνησης εκφράστηκε καθαρά, αλλά άτεχνα, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος έσπευσε να... απαξιώσει τη «Wall Street Journal», λέγοντας ότι πρόκειται για εφημερίδα που επενδύει στη χρεοκοπία της Ελλάδος. Αναλογίστηκε άραγε ο κ. Μόσιαλος πόσες φορές κατά το παρελθόν η ίδια εφημερίδα εξαντλήθηκε σε ύμνους για τον Γ. Παπανδρέου;) Όμως υπάρχει ακόμη ένα κοινό στοιχείο του Αντώνη Σαμαρά με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ενώ ο αρχηγός της ΝΔ προβαίνει σε σωστές επισημάνσεις (για το Μνημόνιο κ.λπ.) και ταυτόχρονα εξαγγέλλει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα –ανατρεπτικό για τα σημερινά ζοφερά δεδομένα–, δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να ασχολείται σοβαρά και να γυμνάζει εντατικά τα στελέχη του για «το πώς» θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα αυτό (π.χ. η αναπτυξιακή πολιτική), πώς θα αντιμετωπιστεί το σκορποχώρι της δημόσιας διοίκησης και, γενικά, πώς θα αποκτήσει υπόσταση ο πραγματικός εκσυγχρονισμός του ημιθανούς κράτους. Στην παρούσα συγκυρία οι «λεπτομέρειες» αυτές συνιστούν τη μεγαλύτερη πρόκληση (μαζί με την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, φυσικά), την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει –παρά τις καλές προθέσεις στον τομέα αυτό– η σημερινή κυβέρνηση...

Όσοι υποτιμούν τις «λεπτομέρειες» αυτές, ας θυμηθούν αρνητικά το παράδειγμα της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου: Πλήθος οι ριζοσπαστικές προτάσεις και τομές (ΕΣΥ, συνεταιρισμοί κ.λπ.), τραγικό το αποτέλεσμα, όπως φάνηκε μέσα στον χρόνο. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Αλλά εκείνο που καθήλωσε τότε τη φιλόδοξη κυβέρνηση ήταν ο απίστευτος ερασιτεχνισμός, η έλλειψη συγκεκριμένου και συγκροτημένου σχεδίου και όχι οι τολμηρές, ανατρεπτικές τομές. Αποτέλεσμα; Σχεδόν όλες οι προτάσεις και οι τομές ναυάγησαν ή επέζησαν χλωμές, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για μια νέα εκδοχή εχθρικού, δυσλειτουργικού και κομματικοποιημένου κράτους, το οποίο εξανέμισε τις ελπίδες για Αλλαγή και γέμισε τοξίνες το σώμα της χώρας.



Τηρουμένων των αναλογιών, ο ίδιος κίνδυνος καιροφυλακτεί και τώρα σε ό,τι αφορά το καθαρώς διαχειριστικό πεδίο και τις φιλόδοξες, γενικών αρχών προτάσεις Σαμαρά. Εντελώς απροετοίμαστος στον τομέα αυτόν –και μάλλον αμέριμνος για το τι μέλλεται να συμβεί (ότ)αν πάρει την εξουσία– ο κ. Σαμαράς αρκείται στην αξιομνημόνευτη εναντιοδρομία του, η οποία ενδεχομένως να τον φέρει στην εξουσία. Αν συνεχίσει όμως να υποτιμά «το πώς» της διαχείρισης, στη λειτουργία της διοίκησης και της κρατικής μηχανής, θα βρεθεί αφοπλισμένος μπροστά στο τανκ του ξοφλημένου κράτους. Και τότε θα είναι αργά...

πηγή