Ένας ηλικιωμένος πουλά μήλα με μια σακούλα στο δρόμο που ίσως έκοψε από το μικρό περιβολάκι του. Το βλέμμα του κατεβασμένο, θλιμμένο, γεμάτο ντροπή, επικαλυμμένη όμως από την απόγνωση. Μια κυρία προσφέρει στιλό μπικ συνοδεύοντας την προσφορά της με τη φράση «δώστε ό,τι θέλετε», ελπίζοντας στην καλή διάθεση ή και στη βιασύνη μερικών να ξεμπλέξουν από την «ενοχλητική» κραυγή αγωνίας της.
Μαμά με δύο παιδιά, το ένα στο καρότσι, τείνει το χέρι της για κάποια λεπτά του ευρώ που αυτομάτως στα μάτια της μετουσιώνονται σε γάλα για τα μωρά της. Οι αθώες παιδικές φωνές, το χαμόγελο στα χείλη τους διώχνουν το αίσθημα θλίψης των περαστικών στη θέα τους και προκαλούν ένα αμήχανο μειδίαμα με εικόνα στο μέλλον δυο ευτυχισμένους ενήλικες με όμορφα χτισμένη ζωή χωρίς το μαύρο φόντο του σημερινού κάδρου της ζωής τους.
Μαμά με δύο παιδιά, το ένα στο καρότσι, τείνει το χέρι της για κάποια λεπτά του ευρώ που αυτομάτως στα μάτια της μετουσιώνονται σε γάλα για τα μωρά της. Οι αθώες παιδικές φωνές, το χαμόγελο στα χείλη τους διώχνουν το αίσθημα θλίψης των περαστικών στη θέα τους και προκαλούν ένα αμήχανο μειδίαμα με εικόνα στο μέλλον δυο ευτυχισμένους ενήλικες με όμορφα χτισμένη ζωή χωρίς το μαύρο φόντο του σημερινού κάδρου της ζωής τους.
Δεκάδες μετανάστες απλώνουν την πραμάτεια τους δημιουργώντας ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό στα πεζοδρόμια της Τσιμισκή, πουλώντας το εμπόρευμά τους για να αγοράσουν μερικά γραμμάρια ελπίδας. Συνάνθρωποί μας της διπλανής πόρτας σκύβουν δήθεν αδιάφορα πάνω από τους κάδους των σκουπιδιών, αφήνοντας να αιωρείται η αμφιβολία ότι ψάχνουν κάτι που τους έπεσε μέσα κατά... λάθος.
Εικόνες καθημερινές που μέχρι τώρα ίσως μας άφηναν αδιάφορους, καθώς πάντοτε τις αντιμετωπίζαμε καχύποπτα σκεπτόμενοι «έλα μωρέ, μπίζνα είναι κι αυτό». Δυστυχώς καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η ζωή και οι συνθήκες διαβίωσης ωθούν ανθρώπους που μέχρι τώρα είχαν μια φυσιολογική, αξιοπρεπή ζωή να καταφύγουν σε λύσεις ανάγκης για να συπληρώσουν το ισχνό εισόδημά τους ή για να καλύψουν το κενό που τους άφησε η ανεργία. Στις φιγούρες αυτών των ανθρώπων, της καθημερινότητας πια, ο καθένας θα μπορούσε να τοποθετήσει τον πατέρα του, που με τη χαμηλή σύνταξη δεν μπορεί να συντηρήσει νοικοκυριό, τον αδελφό του που έμεινε άνεργος, αλλά τα παιδιά του πρέπει να φάνε, τον κολλητό του από το σχολείο που ήταν άριστος μαθητής, σπούδασε στο πανεπιστήμιο, έκανε μεταπτυχιακά και τώρα τον συντηρούν οι γονείς του.
Εικόνες που, αν και η κρίση είναι ακόμη στην αρχή, είναι ήδη ορατές και με καθαρές πινελιές αποτυπώνονται στο αστικό κυρίως τοπίο της χώρας μας. Εικόνες που μας πληγώνουν, μας θλίβουν και θα έπρεπε να προβληματίσουν τους άρχοντες της κοινωνίας μας, ώστε να ορθώσουν πλέον το ανάστημά τους απέναντι στη λαίλαπα των μέτρων που μέρα με τη μέρα ωθεί όλο και περισσότερους συμπολίτες μας στην εξαθλίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου