Την Κυριακή, πριν από τρεις ημέρες, θυμήθηκαν κάποιοι να γιορτάσουν τα γενέθλια της λεγόμενης Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι αλήθεια ότι από το τέλος του Ιουλίου 1974, και για περίπου τρεισήμισι μήνες, σταθερά βιώσαμε την ευφορία μιας νέας πολιτικής περιόδου.
Ο Κ. Καραμανλής είχε δώσει τότε δύσκολες μάχες για την εξουδετέρωση των λειψάνων της στρατιωτικής δικτατορίας, για την αποκατάσταση γνήσιων δημοκρατικών διαδικασιών κι ακόμη για την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Επρόκειτο για κατακτήσεις, που επέτρεψαν την μετά εξαετία άνοδο και των αριστερών δυνάμεων στην εφ' εξής διακυβέρνηση επί δύο συνεχείς τετραετίες. Τότε εξαλείφθηκαν όλα τα θλιβερά κατάλοιπα του ανελέητου εμφύλιου πολέμου.
Κάτι που κορυφώθηκε το 1989, με το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας των τριών μεγαλύτερων κοινοβουλευτικών κομμάτων (της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ) υπό την πρωθυπουργία του καθηγητή Ξ. Ζολώτα. Ομως, ακριβώς σ' εκείνη την κατά τα άλλα ευτυχή συγκυρία ομόψυχης διακυβέρνησης, εμείς, οι παλαιότεροι, θυμόμαστε με αποστροφή και απέχθεια τις φήμες (ή, κατ' άλλους, τις απερίφραστες καταγγελίες), κατά πρώτον, για τον αδρό κομματικό χρηματισμό από τα απλόχερα ταμεία της Siemens και, δεύτερον, την εφ' εξής αδυναμία της χώρας μας να πληρώνει μισθούς και συντάξεις παρά μόνο διά μέσου επαχθούς διεθνούς δανεισμού, για τον οποίο οι εμπαιζόμενοι εκλογείς λάβαμε γνώση με καθυστέρηση 21 ετών, μόλις πέρσι!
Οσεβασμός στην αλήθεια πειθαναγκάζει στη θλιβερή παραδοχή ότι σ' εκείνη την αμαρτωλή συγκυβέρνηση έχουν τις ρίζες τους οι τρεις πικρές περιπέτειες που έκτοτε βιώνουμε και ήδη κληροδοτούμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας:
- Πρώτον, ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ιδίως δε τα δύο λεγόμενα «μεγάλα», ήδη κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, ενώ είχαν πλήρη επίγνωση της εφιαλτικής οικονομικής καταστροφής της χώρας, αναιδέστατα όχι μόνον απέκρυπταν τη φριχτή αλήθεια, αλλά αντιθέτως ενέπαιζαν τον προδήλως θεωρούμενο αφελή ελληνικό λαό, τον οποίο αναίσχυντα καλούσαν να τους στηρίξει με την ψήφο του, υποσχόμενα ανερυθριάστως το μεν ένα κόμμα, εκείνο της Νέας Δημοκρατίας, «ακόμη καλύτερες ημέρες!», το δε άλλο (του ΠΑΣΟΚ) ότι «θα μεταβάλει την Ελλάδα σε... Δανία του Νότου!», καθώς προδήλως τα άμοιρα ελληνικής παιδείας αμερικανάκια φαίνεται να συνέχεαν τα δανεικά με τα δανέζικα!
-Δεύτερον, ότι ενώ όλοι γνώριζαν εξ αρχής πως οποιαδήποτε συμφωνία με τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έπρεπε να κυρωθεί από τη Βουλή, με την κατά το Σύνταγμα απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία, κανείς δεν συγκινήθηκε, παρά τους πανηγυρικούς όρκους τους, παραμένοντας όλοι τους, σε κάθε θέση της κρατικής ιεραρχίας, έκθετοι στην κατακραυγή της κατάπτυστης επιορκίας.
- Και τρίτον, ότι όλ' αυτά τα κακουργήματα των αχρείων, οι περισσότεροι από τους οποίους μπήκαν απένταροι στην πολιτική και ήδη χαίρονται τους κλεμμένους θησαυρούς τους σε ξένες, και ιδίως ελβετικές, τράπεζες, καθώς και στις οφ σορ εταιρείες τους, θα έπρεπε κάποτε να μας αφυπνίσουν.
Ειδεμή, είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι. Ομοια όπως συνυπεύθυνοι είμαστε, όταν βλέπουμε και δεν υψώνουμε κραυγές απεγνωσμένης διαμαρτυρίας και αποτροπιασμού, ενώπιον τόσο συχνών και τόσο αποκρουστικών ασχημιών, που αποτολμώνται σ' εκείνον το χώρο, τον οποίο η αρχαία ελληνική διανόηση ευστόχως, όσο και με βαριά καρδιά, είχε παρομοιάσει με τον ιστό της αράχνης, ικανό να συλλαμβάνει τα μικρά κουνούπια, όμως δεκτικό στο να ξεσκίζεται, όταν τον διαπερνά κάποιο ογκωδέστερο έντομο!... Επιβεβαιώνοντας το διαχρονικό καημό: «Ω, δύστυχη ιδέα της Δικαιοσύνης! Πόσα κακουργήματα δεν συγκαλύπτονται ή και ευθέως διαπράττονται κάτω από τα κλειστά μάτια σου!...».
Διάβασα στην «Ε» του Σαββάτου, 23 τρ. μ., τη δραματική κραυγή απόγνωσης, αλλά και περηφάνιας του κ. Καρακατσάνη, πατέρα της εικοσάχρονης Κωνσταντίνας, την οποία το «ειδικό» δικαστήριο των φυλακών του Κορυδαλλού καταδίκασε σε κάθειρξη 11 ετών (!) για ατελέσφορη απόπειρα να ενεργοποιήσει εκρηκτικό μηχανισμό. Κι αυτά, ενώ ο βάναυσος εξουσιαστικός (κι όχι μόνον πολιτικός!) εσμός, που επί δεκαετίες λαφυραγώγησε και εξακολουθεί να λαφυραγωγεί τα δημόσια έργα και τις κρατικές προμήθειες, πουλάει ανέξοδη δημοκρατική και εθνική συνείδηση (τρομάρα μας!). Και περιέπεσα σε τέλμα κατάθλιψης, αναρωτώμενος πώς είναι δυνατόν να άκουσαν μαθήματα δικαίου απ' τις δικές μου σταθερές ευαισθησίες.
Ηδη ανώφελες μεταμέλειες και καημοί, καθώς βιώνουμε το θρίαμβο της αδίστακτης βαναυσότητας των πικρών ημερών μας. Με μοναδική παραδοχή ότι σ' αυτόν τον αχαΐρευτο τόπο έτσι ήταν πάντα. Και έτσι θα εξακολουθήσουμε να είμαστε, αν δεν οργιστούμε σύγκορμοι και δεν κάνουμε τη δική μας αδιαπραγμάτευτη ειρηνική επανάσταση. Ειδεμή θα εξακολουθούν να έχουν θέση οι στίχοι του Σουρή που ήδη, πριν από εκατόν τριάντα χρόνια, μας είχε κληροδοτήσει:
Ποιος είδε κράτος λιγοστό/ σ' όλη τη γη μοναδικό,/ εκατό να εξοδεύει/ και πενήντα να μαζεύει;/ (...) Δυστυχία σου, Ελλάς,/ με τα τέκνα που γεννάς!/ Ω, Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου