Η φαιά προπαγάνδα του καθεστώτος.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Η βία της ανεργίας, και της εξαθλίωσης, η βία της αδικίας, της στρεψοδικίας και της ανισότητας, η βία των ΜΑΤ και των χημικών, η βία της συκοφαντίας από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, τους συστημικούς δημοσιογράφους, τους κρατικοδίαιτους ακαδημαϊκούς, από τα μέλη εν γένει του κυρίαρχου πολιτικού και πολιτιστικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε προχωρημένη σηψαιμία, αποκρύπτεται, δεν υπάρχει. 

Μόνο η βία του προπηλακισμού, η βία ενός πηγμένου γάλακτος, που στρέφεται εναντίον όσων δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, ή η βία του νερού από γνωστές πηγές, ένας απλός σπασμός αξιοπρέπειας, μία διαμαρτυρία του τύπου: «κλέφτες», μόνο αυτές θεωρούνται ως τα πλέον ακραία αντιδημοκρατικά φαινόμενα από το κυρίαρχο σύστημα!

 Η βία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των παρελκόμενων μιντιακών «ηχείων» της, τα οποία εκφοβίζουν και τρομοκρατούν αδιαλείπτως, επισείοντας το φόβητρο της χρεοκοπίας, δεν συνιστούν αντιδημοκρατικό γεγονός, δεν είναι τρομοκρατία, δεν είναι η γνωστή αυταρχική θατσερική πολιτική του φόβου, δεν είναι βία!

Και είναι άνευ προηγουμένου πρόκληση να μιλούν με ύφος τιμητή ου μην και επαναστάτη οι καθιστοί γραφιάδες του σεσηπότος συστήματος, αυτοί που διακήρυτταν και εξακολουθούν να διακηρύττουν ότι οι φτωχοί δεν είναι εκμεταλλευόμενοι, αλλά ξεπερασμένοι και άχρηστοι. Όμως, αυτοί που υπηρέτησαν όσο κανείς άλλος τη μικροφυσική της υπακοής, οδηγώντας στο απόλυτο μηδέν την πολιτική, δεν νομιμοποιούνται σήμερα να οδύρονται και να μυκτηρίζουν τους Αγανακτισμένους.

 Οι τελευταίοι είναι οι μόνοι ικανοί να επινοήσουν εκ νέου την πολιτική και όχι οι μηχανισμοί και τα δίκτυα των ακριβοπληρωμένων ελίτ που πουλούν την ανία, το φθόνο και τη μνησικακία. 

Γιατί στη μικροπρέπεια των εμετικών ανθρώπων του καθεστώτος και όσων είναι ανίκανοι να αισθανθούν ενθουσιασμό, αντιπαρατίθεται σήμερα ο Αγανακτισμένος πολίτης, που αφυπνίζει την πολιτική πράξη, όχι ασκώντας βία αλλά απλώς υπερβαίνοντας τα όρια της στερεότυπης πράξης και του καθωσπρεπισμού.

 Η ελπίδα, συνεπώς, βρίσκεται στον ηρωισμό του Αγανακτισμένου πολίτη που μπορεί να γίνει φορέας του εξαιρετικού, της εξανάστασης, της εξέγερσης. Αυτό προσέφερε και θα προσφέρει ο Αγανακτισμένος ήρωας της πλατείας. Γιατί μέσω της πλατείας έμαθε όλος ο κόσμος ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι δεν υπάρχει μόνο ο «μονόδρομος», που παραπέμπει σε ολοκληρωτισμούς. Ότι η ελευθερία είναι γεγονός και δεν περιορίζεται σε μια «επιλογή» ή πίσω από αυτό που είναι δήθεν αποδοτικότερο.

 Αυτός ο καθημερινός ήρωας των πλατειών ανά την Ελλάδα έσωσε την κοινωνία από τη δειλία, τον ατομικισμό και τους εγωισμούς της, επανανακαλύπτοντας τις συλλογικότητες ή δημιουργώντας νέες, εντός ενός πλαισίου άμεσης δημοκρατίας. 

Ασφαλώς, το καθεστώς και η προπαγάνδα του καθώς και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί θα περάσουν στην αντεπίθεση. Και πάλι σύμμαχοι του συστήματος θα είναι αυτοί που πρόσκαιρα λούφαξαν –κάποιοι έγιναν και… Αγανακτισμένοι-, οι άπληστοι κανίβαλοι, οι χρόνια πάσχοντες από συναισθηματική τύφλωση, αυτοί που δεν γνωρίζουν τι θα πει ανεργία, τι θα πει φτώχεια και απελπισία. Όλοι αυτοί θα ξανακάνουν το ίδιο «ιδιοτελές σφάλμα», όπως έλεγε ο Ελβέτιος, σύμφωνα με το οποίο όλος ο κόσμος είναι ότι περικλείεται στη δική τους περιοχή, στα δικά τους εύτακτα-προκρούστεια σχήματα. Εκεί όπου δεν υπάρχει φτώχεια και ανεργία, ούτε φόβος και ανασφάλεια. Εκεί όπου τίποτα δεν αντιδρά γιατί δεν έχει ανάγκη να αντιδράσει. 

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι εκεί, υπάρχει πάντα η υπόρρητη αντίδραση, υπάρχουν τα αδήλωτα, ασυνείδητα αιτήματα, τα οποία οι συστημικοί διανοούμενοι και σχολιαστές δεν μπορούν να δουν από το βάθρο των καθολικών αληθειών και της περιορισμένης θέασης του κόσμου. Γιατί πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για την αλήθεια θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς, προπάντων στους «χρυσο-συσσωρευτές» και στους κανίβαλους. 

Όσο για τους Αγανακτισμένους, αυτούς και τους συμμάχους τους που σύμφωνα με τον κ. Γ. Παπανδρέου βάλλουν κατά της δημοκρατίας, έχουμε να πούμε, πως ναι, δεν είναι καλό κανείς να σπάει, να καίει, να καταστρέφει, δεν είναι καλό πράγμα η βία, αλλά η βία είναι παντού. Η γαλακτόχρους και υδαρώδης βία που επιλέγουν κάποιοι Αγανακτισμένοι δεν ισορροπεί τη βία που υφίστανται. Απλώς την επιλέγουν γιατί κανένας δεν θα ασχολούνταν με τις διαμαρτυρίες τους αν διαδήλωναν ήσυχα, «γκαντιανά». 

Αλλά τι θα μας πουν από τη Δευτέρα, όταν θα αδειάσει η πλατεία, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης; Ότι κάθε διαμαρτυρία εκτονώνεται. Και ότι υπάρχει για να αναζωογονεί, για να λιπαίνει και να διαιωνίζει το σύστημα. Όμως, πάλι θα διαψευστούν, καθώς παντού η απελπισία θα τους ακολουθεί σαν σκιά, σαν φάντασμα που θα τους στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο. Το Σεπτέμβρη, μάλιστα, θα γίνει η κορύφωση, η οποία δεν θα μπορέσει να εξατμιστεί με κανέναν αποδιοπομπαίο τράγο, με κανένα δημοψήφισμα…

πηγή