Ζώνη καταστροφής.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ

Ας μη γελιόμαστε: τα μέτρα που προτείνονται και η απαίτηση διάλυσης του δημόσιου τομέα, εκτίναξης της ανεργίας και καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου, συνολικά η συνθήκη κοινωνικής καταστροφής που μεθοδεύεται, σε μικρό βαθμό έχουν σχέση με την επαπειλούμενη χρεοκοπία.

Αυτή θα έρθει έτσι κι αλλιώς, ως αποτέλεσμα της τρομαχτικής ύφεσης, της παγκόσμιας κρίσης χρέους και των δρακόντειων όρων της δανειακής «βοήθειας». Η σκοπιμότητα των μέτρων βρίσκεται αλλού: στην οριστική εμπέδωση μιας «θεραπείας-σοκ» που θα μετατρέψει την χώρα μας σε μια κοινωνία «μειωμένων προσδοκιών» και σε φτηνό και αποκαρδιωμένο πεδίο υποδοχής «επενδύσεων».

Είναι εμφανής πια η μετάλλαξη της «Ενωμένης Ευρώπης». Ωριμάζει σε σημαντικά τμήματα των Ευρωπαϊκών και ιδίως των Γερμανικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ η σκέψη να ξεπεραστεί και τυπικά το σχέδιο της «Ευρωπαϊκής Σύγκλισης» προς όφελος μιας Ευρώπης όχι απλώς «πολλών ταχυτήτων» αλλά και σαφούς αντιμετώπισης περιφερειακών σχηματισμών όπως η Ελλάδα, ως χωρών με μειωμένη εθνική κυριαρχία που θα λειτουργούν ως «οικονομική ενδοχώρα» των ισχυρών σχηματισμών, με φτηνό εργατικό δυναμικό και άρση κάθε φραγμού στην απληστία των «επενδυτών». Ότι σήμερα δεν διστάζουν να αποδεχθούν τον οικονομικό και νομισματικό κραδασμό της χρεοκοπίας και της αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, δεν είναι αποτέλεσμα μονεταριστικής εμμονής, αλλά σαφούς υπολογισμού. Προσδοκούν τη λεηλασία των δημόσιων επιχειρήσεων, τη σφαγή των μισθωτών, την άρση όλων των περιβαλλοντικών ή πολεοδομικών περιορισμών για ενεργειακές ή άλλες επενδύσεις.

Η «εσωτερική υποτίμηση» της ελληνικής κοινωνίας, η διάλυση των κοινωνικών υποδομών, η μαζική ανεργία και οι μισθοί πείνας δεν θα είναι συγκυριακές επιπτώσεις της «δημοσιονομικής προσαρμογής» αλλά μόνιμες πλευρές μιας κοινωνίας που γίνεται ζώνη καταστροφής για να προσελκυσθούν επενδύσεις και να ανακάμψουν οι εξαγωγές

Πρόθυμοι σύμμαχοι οι εκπρόσωποι του ελληνικού «επιχειρηματικού κόσμου» που αφού απομύζησαν κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, μην παραλείποντας να στείλουν ικανό τμήμα τους σε ιδιωτικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό, τώρα, αντιμέτωποι με την κατάρρευση του ελληνικού «αναπτυξιακού μοντέλου», προσβλέπουν στην εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας για να ορθοποδήσουν και κραυγάζουν είτε οι ίδιοι είτε τα δημοσιογραφικά φερέφωνά τους υπέρ των μέτρων.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να μείνουμε απαθείς θεατές της πορείας προς την καταστροφή που απεργάζεται σήμερα μια κυβέρνηση «περιορισμένης ευθύνης», ένα εντολοδόχο καθεστώς των πιστωτών που αντιμετωπίζει τους πολίτες ως απλούς υπηκόους που θα πρέπει να αποδεχτούν συνθήκη κοινωνικής αυτοχειρίας.

Σήμερα, η ανατροπή αυτού του καθεστώτος αποτελεί την ελάχιστη αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση των ζωντανών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Ανατροπή δεν σημαίνει εναλλαγή διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, αλλά ριζική τομή με ό,τι μας έφερε στη σημερινή κατάσταση: το ευρώ την ΟΝΕ και συνολικά την «ευρωπαϊκή ενοποίηση», την απαξίωση του δημοσίου προς όφελος της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», την αναγόρευση των τραπεζών σε ρυθμιστή της πολιτικής, την ταύτιση της ευημερίας με την καπιταλιστική κερδοφορία. Η συσπείρωση των αγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών πρωτοποριών, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός, η γενικευμένη ανυπακοή, η συλλογική επεξεργασία μιας άλλης πορείας για τη χώρα, σε ρήξη με τον «υπαρκτό καπιταλισμό» και την «ευρωπαϊκή ιδέα», αποτελούν, περισσότερο παρά ποτέ, τις αναγκαίες συνθήκες για να αποτρέψουμε την καταστροφή και την οπισθοδρόμηση στην οποία οδηγούμαστε.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα της Λέσβου» στις 21/09/2011

πηγή