Του Στάθη Σταυρόπουλου
Στο μεταξύ, γιατρέ μου «αν η μισή μου καρδιά» βρίσκεται εδώ (με το ζόρι και με μισή καρδιά), η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται. Με τις απεργίες που ξεσπάνε εκεί η μία μετά την άλλη.
Μία απ' τις φενάκες του πιο άγριου καπιταλισμού, η ύπαρξη δηλαδή ενός απέραντου φθηνού εργατικού δυναμικού, όπως αυτό που το ψευδώνυμο, ήδη απ' το 1960, Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας κατάφερε να προσφέρει στην παγκοσμιοποίηση, αρχίζει να δείχνει τα όριά της. Η εργατική τάξη της Κίνας, η πολυπληθέστερη στον κόσμο, αρχίζει να αμφισβητεί τους μανδαρίνους ενός κατ' όνομα «κομμουνιστικού» κόμματος. Που έχει εγκαθιδρύσει πάνω στο προλεταριάτο μια στυγνή και στεγνή γραφειοκρατική (που εξελίχθηκε σε πλουτοκρατική) δικτατορία. Αφύσικη για τον πολιτισμό μιας τέτοιας χώρας, πολύ «φυσική» όμως απ' όταν οι μαοϊκοί με την «πολιτιστική επανάσταση» απέκοψαν τον λαό απ' τις παραδόσεις του και μετέτρεψαν την πολιτική σε μια υπόθεση για κλίκες. Κλίκες που αναπαράγουν τον εαυτόν τους. Με τον πιο κυνικό και αποϊδεολογικοποιημένον τρόπο.
Με τον ίδιο που η καθ' ημάς κυβέρνηση πάει να κάνει -με το Μνημόνιο και χωρίς- τους έλληνες εργαζόμενους, κινέζους. Και κατά τις αποδοχές, και κατά το πολίτευμα.
Μια κυβέρνηση που καταπατά, μάλλον ποδοπατά το Σύνταγμα και κορδακίζεται ότι το κάνει με πόνο. Που κορυβαντιά για τον χαμένο της Σοσιαλισμό, σαν να μην έβγαλε η ίδια την «παρθενιά της στο σφυρί», σαν να μην οδηγεί ο ίδιος ο Πριγκιπάδελφος του Νικολάκη, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική αυτοκτονία, προκειμένου να συντελεσθεί η υπαγορευμένη πολιτική δολοφονία της χώρας.
Κάθε βδομάδα έχει και τα στάχυα της σε αυτόν τον θερισμό του θανατά. Κλείνουν τα γραφεία Τύπου πολλών Πρεσβειών στο εξωτερικό καθώς και πολλά απ' τα ελληνικά σχολεία. Τα μόνα ειρηνικά όπλα της χώρας - η Ελλάδα αφοπλίζεται.
Στην εποχή μας η συρρίκνωση και η αποδυνάμωση των εθνικών κρατών είναι ο κυρίως τρόπος για να βάζουν οι Τράπεζες στο χέρι τους πολίτες, για να αποψιλώνονται και το «κοινωνικό κράτος» και το «κράτος δικαίου». Τα αποτελέσματα είναι τώρα ορατά παντού.
Κι αυτοί που συκοφαντούσαν για «εθνικιστή», όποιον αριστερό ή δημοκράτη αντιδρούσε στην αποδόμηση, τον μεταμοντερνισμό και την πολιτική ορθότητα, έκαναν καλά τη δουλειά τους. Αυτοί που με τη δορά του διεθνιστή έγιναν απολογητές των πολυεθνικών, έκαναν καλά τη δουλειά τους. Η προπαγάνδα τους έπιασε τόπο -πιπίλισαν καλά τα μυαλά ενός μέρους της Αριστεράς (ποσώς αυτό, αλλά) κυρίως έφθειραν τα κριτήρια της νεολαίας, του μεγαλύτερου μέρους της.
Μια νεολαία «χωρίς πατρίδα», έτοιμη για κοινωνική και οικονομική σκλαβιά, βορά στα νύχια εκείνων που πράγματι δεν έχουν πατρίδα, αυτών που κατασπαράσσουν την πραγματική οικονομία, αυτών που τους βολεύουν οι περιφέρειες κι όχι τα κράτη, οι υπήκοοι κι όχι οι πολίτες, οι πληθυσμοί κι όχι οι λαοί, οι πολυπολιτισμοί κι όχι η ώσμωση των πολιτισμών, οι ιδιώτες κι όχι τα πρόσωπα, τα άτομα κι όχι οι συλλογικότητες, οι αναλώσιμοι κι όχι οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου