διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης,
ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Δημοκρατία δεν είναι μόνο το πώς ψηφίζεις αλλά το πώς επενδύεις χρήματα. Η δημοκρατία είναι αδύναμη σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των οικονομικών κέντρων, των μεγάλων εταιρειών, του χρήματος..
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις στάθηκε η συνέντευξη του περουβιανού συγγραφέα Σαντιάγο Ρονκαλιόλο στην Λαμπρινή Κουζέλη (Το Βήμα). Ο Ρονκαλιόλο, λέει κάτι που νομίζω προβληματίζει πολλούς σήμερα και στην χώρα μας, από όλο μάλιστα το πολιτικό φάσμα: «Μετά την κρίση, ειδικά στην Ελλάδα, ο κόσμος στην Ευρώπη συνειδητοποίησε κάτι που στη Λατινική Αμερική ξέρουμε εδώ και καιρό πολύ καλά: ότι δημοκρατία δεν είναι μόνο το πώς ψηφίζεις αλλά το πώς επενδύεις χρήματα. Η δημοκρατία είναι αδύναμη σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των οικονομικών κέντρων, των μεγάλων εταιρειών, του χρήματος».
Αν και αυτή η προσέγγιση φαίνεται καταρχήν απλοϊκή, αναδεικνύει την σύγχρονη ροκ πραγματικότητα που ταλανίζει την σχέση χρήματος και δημοκρατικής διάρθρωσης της εξουσίας. Η οικονομική ανισότητα και κυρίως η μοντέρνα μορφή ανισότητας ως προς την ατομική ιδιοκτησία, που μέχρι τώρα θεωρείτο αναγκαία συνθήκη για την εξέλιξη του δημοκρατικού φαινομένου στις αστικές κοινωνίες, έρχεται σήμερα , την εποχή του τέλος της νεωτερικότητας , να υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τους πολιτισμικούς και θεσμικούς όρους της φιλελεύθερης και δημοκρατικής τάξης. Ο μονεταρισμός, στην φάση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, έρχεται δηλαδή να υπονομεύσει το σύστημα αξιών και πολιτικών θεσμών πάνω στο οποίο στηρίζεται η αστική δημοκρατία με την πλουραλιστική μορφή της. Η πολιτικοοικονομικά ροκ μάλιστα κατάσταση που ξεκίνησε με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας, επιταχύνει τις διαδικασίες εκχυδαϊσμού του δημοκρατικού φαινομένου, που σε κάποιες χώρες όπως η Ελλάδα αυτή την περίοδο, λαμβάνει άκρως ανησυχητική μορφή.
Εδώ πλέον, παρατηρούμε η κυβέρνηση (σοσιαλιστική μάλιστα..τρομάρα της) να εγκαταλείπει τον ρόλο που ιστορικά διαδραμάτισαν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις, παρεμβαίνοντας διορθωτικά στον αντινομικό χαρακτήρα της αστικής κοινωνίας. Με την παρέμβαση αυτή επιχειρείτο, συνήθως ανακόλουθα και σπασμωδικά , να παρεμποδιστεί η μεγέθυνση της ανελευθερίας και ανισότητας σε δύο διαφορετικά επίπεδα: σε ότι αφορά στην ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, σε σχέση με άλλες κοινωνίες, πρωτίστως αυτές της Ευρωζώνης και σε ότι αφορά στους όρους για την κοινωνική σύγκληση στο εσωτερικό της χώρας. Αποτελεί μάλλον κοινό τόπο ότι αυτές οι δύο κύριες μορφές ανισότητας στη χώρα μας, που διευρύνονται σήμερα με την εφαρμογή του Μνημονίου, πλήττουν ελευθερίες ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού και ασφαλώς, τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν θεμελιωθεί πάνω σε αυτές. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιηθεί ευρύτερα είναι ότι η περιστολή δικαιωμάτων, που αναφέρονται στην λειτουργία του κοινωνικού κράτους, από τα εργασιακά μέχρι τα ασφαλιστικά και την φερεγγυότητα στην θεσμική λειτουργία της πολιτείας, επιφέρει σοβαρή διαταραχή στην δημοκρατική λειτουργία.
Με άλλα λόγια, σήμερα η «ελληνική δημοκρατία» παγιδεύεται από ένα συμβόλαιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση και επικυρώθηκε ως απλός νόμος από την βουλή, με τους φορείς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που εμφανίζονται να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας. Η δημοκρατία δηλαδή στην χώρα μας δεν στηρίζεται σε κάποιο είδος κοινωνικού συμβολαίου, αλλά σε ένα είδος οικονομικού συμβολαίου με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο, ασφαλώς, που σύναψε η κυβέρνηση με την τρόικα. Άρα, από την δημοκρατική διάσταση των δημόσιων οικονομικών, που αφαιρετικά χαρακτηρίζει την ενότητα ανάμεσα στα συμφέροντα και τις βουλήσεις της ηγεσίας και του λαού (επιχειρηματικής τάξης, εργαζόμενων, κλπ), περάσαμε στην τυραννική διάσταση των δημόσιων οικονομικών, η οποία διακρίνεται από σημαντικές διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα στα εκπεφρασμένα συμφέροντα και τις βουλήσεις του λαού από εκείνα της πολιτικής ηγεσίας, η οποία τάχθηκε με το μέρος αυτών που επέβαλλαν το Μνημόνιο.
Μια, λοιπόν, και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα επιβάλλει, μέσω της ελληνικής κυβέρνησης, μία μορφή τυραννίας στον ελληνικό λαό, δεν απομένει πλέον τίποτε άλλο παρά η ενεργοποίηση της δημοκρατικής βούλησης και των καθηκόντων των πολιτών που απορρέουν θεσμικά από την συνταγματική τάξη της χώρας, αλλά και από την γενικότερη φιλοσοφία της αστικής κοινωνίας που πραγματώνεται αποκλειστικά ως κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Στον βαθμό που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν μπορεί να διασφαλίσει την ελευθερία των πολιτών από την χρηματοπιστωτική τυραννία εκείνων που χρησιμοποιούν το χρήμα για να χειραγωγήσουν πολιτικά κοινωνίες και λαούς, προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη η άμεση αλλαγή του. Έτσι συμβαίνει πάντα όταν τα όργανα της πολιτείας κινούνται εκτός του πλαισίου της δημοκρατικής βούλησης σ’ ένα κράτος, που θεμελιώνεται ασφαλώς στην βάση της λαϊκής βούλησης και όχι κάποιας τεχνοκρατικής ή αριστοκρατικής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει, ντε και καλά, επανάσταση, ούτε εξέγερση, εκτός εάν η πολιτική ηγεσία επιχειρήσει να καταλύσει με βία την λαϊκή βούληση που εκφράζεται με ειρηνικό τρόπο, στο πλαίσιο, μάλιστα, του Συντάγματος.
Αντί να ασχολούμαστε, λοιπόν, με την υπερβατική φιλολογία του πώς το χρήμα και οι θεσμοί που σχετίζονται με αυτό θα (ξανα)υπηρετήσουν την δημοκρατία στον κόσμο, καλό θα ήταν να σοβαρευτούμε και να ασχοληθούμε με το πώς το πολιτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις μας θα διασφαλίσουν το δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας πολιτείας και κοινωνίας και κυρίως την σχέση μεταξύ των δύο σε ένα υψηλό πολιτικό επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει εντιμότητα της ηγεσίας απέναντι στους πολίτες και εντιμότητα των πολιτών απέναντι στους συμπολίτες τους και στην λαϊκή βούληση, που εκφράζεται ως συγκυριακό πολιτικό αίτημα στην καθημερινότητα και όχι αποκλειστικά στις εκλογές. Όταν υπάρχει διάσταση της λαϊκής βούλησης από την λεγόμενη γενική βούληση που θεσμικά εκφράζεται από τα όργανα της συντεταγμένης πολιτείας, την λύση την δίνει ο λαός και όχι οι κυβερνήσεις.
Δημοκρατικό χρήμα δεν υπάρχει. Δημοκρατική πολιτεία θα μπορούσε, όμως, να υπάρξει, όπως και μία διαρκής προσπάθεια εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης των κοινωνικών σχέσεων. Η παγκόσμια διακυβέρνηση, με την στενή μάλιστα έννοια της οικονομικής διακυβέρνησης που πρεσβεύει σήμερα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, έρχεται να προπαγανδίσει μια δήθεν μεταμοντέρνα ικανότητα του χρήματος να μεταβληθεί σε δημοκρατικό εργαλείο. Αυτή είναι η αλήθεια που ντρέπονται να εκστομίσουν οι κατά τα άλλα ξεδιάντροποι κυβερνώντες στην χώρα μας. Αν γνωρίζουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να γίνει αυτό, ας βγουν να το πουν και να ζητήσουν την έγκριση του εκλογικού σώματος για να κυβερνήσουν με γνώμονα αυτή την ιδεοληψία. Εμείς μέχρι τώρα αποδεικνύουμε ότι η πολιτική πρακτική της κυβέρνησης συνιστά σύγχρονη μορφή τυραννίας. Τολμώ να σημειώσω ότι το Μνημόνιο συστήνει μια τυραννική μορφή πολιτικής οικονομίας και αποσαθρώνει το δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της χώρας. Είναι το πρώτο στάδιο για την κατάλυση του ελληνικού κράτους ή, αν προτιμάτε, το πειραματικό στάδιο για την διαμόρφωση των νομιμοποιητικών μηχανισμών μιας παγκόσμιας φεουδαρχίας, η οποία αποσκοπεί ασφαλώς στον έλεγχο της εξουσίας από μία παγκόσμια ελίτ που διαπίστωσε ότι η μορφή ελέγχου του χρήματος σήμερα δεν της επιτρέπει να μετατρέψει την κυριαρχία της σε επιμέρους τομείς της ζωής, σε γενικευμένη ηγεμονία με πολιτικά χαρακτηριστικά.
Υ.Γ. Δεν ξέρω με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το διαδικτυακό κείμενο. Δεν θέλω πάλι να αναμασήσω την πρόταση για την συγκρότηση ενός κυβερνητικού αγωνιστικού μετώπου ανατροπής των τετελεσμένων που προκαλεί η παρέμβαση του ΔΝΤ σε συνάρτηση με την μορφή που έχει λάβει η κυβερνητική πρακτική στον τόπο μας. Τον επίλογο ας τον κάνει ο καθένας από εσάς ξεχωριστά. Το βέβαιο είναι ότι εάν δεν προχωρήσουμε άμεσα σε ένα μέτωπο ανατροπής του καθεστώτος και του συστήματος που το υπηρετεί, θα πρέπει να εξοικειωθούμε με την μορφή αυτής της νέας τυραννίας που εμπεδώνεται σιγά-σιγά.
Πηγή
Αν και αυτή η προσέγγιση φαίνεται καταρχήν απλοϊκή, αναδεικνύει την σύγχρονη ροκ πραγματικότητα που ταλανίζει την σχέση χρήματος και δημοκρατικής διάρθρωσης της εξουσίας. Η οικονομική ανισότητα και κυρίως η μοντέρνα μορφή ανισότητας ως προς την ατομική ιδιοκτησία, που μέχρι τώρα θεωρείτο αναγκαία συνθήκη για την εξέλιξη του δημοκρατικού φαινομένου στις αστικές κοινωνίες, έρχεται σήμερα , την εποχή του τέλος της νεωτερικότητας , να υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τους πολιτισμικούς και θεσμικούς όρους της φιλελεύθερης και δημοκρατικής τάξης. Ο μονεταρισμός, στην φάση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, έρχεται δηλαδή να υπονομεύσει το σύστημα αξιών και πολιτικών θεσμών πάνω στο οποίο στηρίζεται η αστική δημοκρατία με την πλουραλιστική μορφή της. Η πολιτικοοικονομικά ροκ μάλιστα κατάσταση που ξεκίνησε με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας, επιταχύνει τις διαδικασίες εκχυδαϊσμού του δημοκρατικού φαινομένου, που σε κάποιες χώρες όπως η Ελλάδα αυτή την περίοδο, λαμβάνει άκρως ανησυχητική μορφή.
Εδώ πλέον, παρατηρούμε η κυβέρνηση (σοσιαλιστική μάλιστα..τρομάρα της) να εγκαταλείπει τον ρόλο που ιστορικά διαδραμάτισαν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις, παρεμβαίνοντας διορθωτικά στον αντινομικό χαρακτήρα της αστικής κοινωνίας. Με την παρέμβαση αυτή επιχειρείτο, συνήθως ανακόλουθα και σπασμωδικά , να παρεμποδιστεί η μεγέθυνση της ανελευθερίας και ανισότητας σε δύο διαφορετικά επίπεδα: σε ότι αφορά στην ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, σε σχέση με άλλες κοινωνίες, πρωτίστως αυτές της Ευρωζώνης και σε ότι αφορά στους όρους για την κοινωνική σύγκληση στο εσωτερικό της χώρας. Αποτελεί μάλλον κοινό τόπο ότι αυτές οι δύο κύριες μορφές ανισότητας στη χώρα μας, που διευρύνονται σήμερα με την εφαρμογή του Μνημονίου, πλήττουν ελευθερίες ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού και ασφαλώς, τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν θεμελιωθεί πάνω σε αυτές. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιηθεί ευρύτερα είναι ότι η περιστολή δικαιωμάτων, που αναφέρονται στην λειτουργία του κοινωνικού κράτους, από τα εργασιακά μέχρι τα ασφαλιστικά και την φερεγγυότητα στην θεσμική λειτουργία της πολιτείας, επιφέρει σοβαρή διαταραχή στην δημοκρατική λειτουργία.
Με άλλα λόγια, σήμερα η «ελληνική δημοκρατία» παγιδεύεται από ένα συμβόλαιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση και επικυρώθηκε ως απλός νόμος από την βουλή, με τους φορείς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που εμφανίζονται να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας. Η δημοκρατία δηλαδή στην χώρα μας δεν στηρίζεται σε κάποιο είδος κοινωνικού συμβολαίου, αλλά σε ένα είδος οικονομικού συμβολαίου με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο, ασφαλώς, που σύναψε η κυβέρνηση με την τρόικα. Άρα, από την δημοκρατική διάσταση των δημόσιων οικονομικών, που αφαιρετικά χαρακτηρίζει την ενότητα ανάμεσα στα συμφέροντα και τις βουλήσεις της ηγεσίας και του λαού (επιχειρηματικής τάξης, εργαζόμενων, κλπ), περάσαμε στην τυραννική διάσταση των δημόσιων οικονομικών, η οποία διακρίνεται από σημαντικές διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα στα εκπεφρασμένα συμφέροντα και τις βουλήσεις του λαού από εκείνα της πολιτικής ηγεσίας, η οποία τάχθηκε με το μέρος αυτών που επέβαλλαν το Μνημόνιο.
Μια, λοιπόν, και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα επιβάλλει, μέσω της ελληνικής κυβέρνησης, μία μορφή τυραννίας στον ελληνικό λαό, δεν απομένει πλέον τίποτε άλλο παρά η ενεργοποίηση της δημοκρατικής βούλησης και των καθηκόντων των πολιτών που απορρέουν θεσμικά από την συνταγματική τάξη της χώρας, αλλά και από την γενικότερη φιλοσοφία της αστικής κοινωνίας που πραγματώνεται αποκλειστικά ως κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Στον βαθμό που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν μπορεί να διασφαλίσει την ελευθερία των πολιτών από την χρηματοπιστωτική τυραννία εκείνων που χρησιμοποιούν το χρήμα για να χειραγωγήσουν πολιτικά κοινωνίες και λαούς, προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη η άμεση αλλαγή του. Έτσι συμβαίνει πάντα όταν τα όργανα της πολιτείας κινούνται εκτός του πλαισίου της δημοκρατικής βούλησης σ’ ένα κράτος, που θεμελιώνεται ασφαλώς στην βάση της λαϊκής βούλησης και όχι κάποιας τεχνοκρατικής ή αριστοκρατικής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει, ντε και καλά, επανάσταση, ούτε εξέγερση, εκτός εάν η πολιτική ηγεσία επιχειρήσει να καταλύσει με βία την λαϊκή βούληση που εκφράζεται με ειρηνικό τρόπο, στο πλαίσιο, μάλιστα, του Συντάγματος.
Αντί να ασχολούμαστε, λοιπόν, με την υπερβατική φιλολογία του πώς το χρήμα και οι θεσμοί που σχετίζονται με αυτό θα (ξανα)υπηρετήσουν την δημοκρατία στον κόσμο, καλό θα ήταν να σοβαρευτούμε και να ασχοληθούμε με το πώς το πολιτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις μας θα διασφαλίσουν το δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας πολιτείας και κοινωνίας και κυρίως την σχέση μεταξύ των δύο σε ένα υψηλό πολιτικό επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει εντιμότητα της ηγεσίας απέναντι στους πολίτες και εντιμότητα των πολιτών απέναντι στους συμπολίτες τους και στην λαϊκή βούληση, που εκφράζεται ως συγκυριακό πολιτικό αίτημα στην καθημερινότητα και όχι αποκλειστικά στις εκλογές. Όταν υπάρχει διάσταση της λαϊκής βούλησης από την λεγόμενη γενική βούληση που θεσμικά εκφράζεται από τα όργανα της συντεταγμένης πολιτείας, την λύση την δίνει ο λαός και όχι οι κυβερνήσεις.
Δημοκρατικό χρήμα δεν υπάρχει. Δημοκρατική πολιτεία θα μπορούσε, όμως, να υπάρξει, όπως και μία διαρκής προσπάθεια εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης των κοινωνικών σχέσεων. Η παγκόσμια διακυβέρνηση, με την στενή μάλιστα έννοια της οικονομικής διακυβέρνησης που πρεσβεύει σήμερα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, έρχεται να προπαγανδίσει μια δήθεν μεταμοντέρνα ικανότητα του χρήματος να μεταβληθεί σε δημοκρατικό εργαλείο. Αυτή είναι η αλήθεια που ντρέπονται να εκστομίσουν οι κατά τα άλλα ξεδιάντροποι κυβερνώντες στην χώρα μας. Αν γνωρίζουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να γίνει αυτό, ας βγουν να το πουν και να ζητήσουν την έγκριση του εκλογικού σώματος για να κυβερνήσουν με γνώμονα αυτή την ιδεοληψία. Εμείς μέχρι τώρα αποδεικνύουμε ότι η πολιτική πρακτική της κυβέρνησης συνιστά σύγχρονη μορφή τυραννίας. Τολμώ να σημειώσω ότι το Μνημόνιο συστήνει μια τυραννική μορφή πολιτικής οικονομίας και αποσαθρώνει το δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της χώρας. Είναι το πρώτο στάδιο για την κατάλυση του ελληνικού κράτους ή, αν προτιμάτε, το πειραματικό στάδιο για την διαμόρφωση των νομιμοποιητικών μηχανισμών μιας παγκόσμιας φεουδαρχίας, η οποία αποσκοπεί ασφαλώς στον έλεγχο της εξουσίας από μία παγκόσμια ελίτ που διαπίστωσε ότι η μορφή ελέγχου του χρήματος σήμερα δεν της επιτρέπει να μετατρέψει την κυριαρχία της σε επιμέρους τομείς της ζωής, σε γενικευμένη ηγεμονία με πολιτικά χαρακτηριστικά.
Υ.Γ. Δεν ξέρω με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το διαδικτυακό κείμενο. Δεν θέλω πάλι να αναμασήσω την πρόταση για την συγκρότηση ενός κυβερνητικού αγωνιστικού μετώπου ανατροπής των τετελεσμένων που προκαλεί η παρέμβαση του ΔΝΤ σε συνάρτηση με την μορφή που έχει λάβει η κυβερνητική πρακτική στον τόπο μας. Τον επίλογο ας τον κάνει ο καθένας από εσάς ξεχωριστά. Το βέβαιο είναι ότι εάν δεν προχωρήσουμε άμεσα σε ένα μέτωπο ανατροπής του καθεστώτος και του συστήματος που το υπηρετεί, θα πρέπει να εξοικειωθούμε με την μορφή αυτής της νέας τυραννίας που εμπεδώνεται σιγά-σιγά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου