Το Ιουλιανό Πραξικόπημα

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Το Ιουλιανό συνεχές και αδιάλειπτο πραξικόπημα της κυβέρνησης δεν άφησε τίποτα όρθιο πίσω του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και παραβιάστηκαν όλα, σχεδόν, τα άρθρα του που αφορούν εγγυήσεις σε κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και εγγυήσεις σε δημοκρατικές διαδικασίες. Η κοινοβουλευτική νομιμότητα, σχεδόν κατελύθη με διαδικασίες εξπρές και αλλεπάλληλα πραξικοπήματα κατά παράβαση του Κανονισμού.

Εξίσου, ακυρώθηκε, σχεδόν, κάθε ίχνος από το δικαίωμα στην απεργία αφού τις αλλεπάλληλες αποφάσεις δικαστηρίων που έβγαλαν πρόσφατα παράνομες και καταχρηστικές πολλές απεργίες (βλ. ναυτεργάτες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κ.λπ.) ακολούθησε η επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών. Το Ιουλιανό πραξικόπημα του 2010, μπορεί να μην καταγράφηκε ακόμα ως τέτοιο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ήταν όμως πολύ χειρότερο και θα έχει πολύ πιο επικίνδυνες συνέπειες από τα γνωστά Ιουλιανά του ’65.

Κι αυτό γιατί το πραξικόπημα του 2010 δεν ήταν μόνο πολιτικό αλλά κυρίως κοινωνικό. Πραξικόπημα κατάλυσης κοινωνικών, εισοδηματικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο γυρίζει τη χώρα έναν αιώνα πίσω και στην ουσία διαμορφώνει ένα κοινωνικό Καιάδα.

Ποτέ και σε καμία χώρα δεν ήρθαν όλα πάνω-κάτω μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως ομολογούν και οι επικεφαλής της «τρόικα» στην Ελλάδα, το «σοκ» που επεβλήθη στη χώρα με τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα, ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού τέτοιου βάθους και κοινωνικής αντιδραστικότητας μέτρα δεν έχουν επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα του πλανήτη, απ’ όσες έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ. Ποτέ και πουθενά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν οδηγούνται από τη μια μέρα στην άλλη σε κατάρρευση μέχρι 30%. Ποτέ και πουθενά δεν λεηλατήθηκαν σε τέτοιο βάθος ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να εξωθούν στη μη-σύνταξη και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που μπορεί να αυξάνονται από την Eurostat. Ποτέ και πουθενά η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων δεν υπήρξε τόσο απότομη και σε τέτοιο βάθος ώστε να καταργούνται στην ουσία οι Συλλογικές Συμβάσεις και στην ουσία το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί, από μια παραδομένη και εκχωρημένη στο μεγάλο κεφάλαιο κυβέρνηση, σε ένα είδος «νεοαποικίας» των υπαλλήλων της τρόικα. Το κράτος έχει καταντήσει μια κακοστημένη εισπρακτική εταιρεία τόκων και χρεολυσίων για το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη λεηλασία των πολιτών και μια κακής έκδοσης Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία έχει παραδοθεί στο έλεος των πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, που έχουν αλώσει το δημόσιο!

Θα είμαστε η Αριστερά που έβλεπε ανήμπορη να καταρρέουν γύρω της οι κατακτήσεις ενός αιώνα; Θα γίνουμε η μοιραία παράταξη που δεν μπόρεσε; Είναι δυνατόν, έστω και τώρα, να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε αποτελεσματικά;

Το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και χρειάζεται, τουλάχιστον, ένα άλλο σημείωμα. Σημειώνω πολύ επιγραμματικά:

Πρώτον: Χρειάζονται άμεσα νέες τολμηρές πρωτοβουλίες για μια νέα ώθηση και μια νέα επανεκκίνηση πάνω σε καινούργιες βάσεις της κοινής δράσης και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει το πρόσφατο συσταθέν «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» και όχι μόνο αυτό!

Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο καθαρά πολιτικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους στο κεντρικό ζήτημα της χώρας: την κηδεμονία της Ε.Ε.-ΔΝΤ και το χρέος. Συνοπτικά, πρέπει να εργαστούμε για ένα κίνημα λαϊκών επιτροπών μη αναγνώρισης του χρέους παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, και με αιτήματα την απεμπλοκή από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ως αφετηρίες ενός ριζοσπαστικού προγράμματος με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Τρίτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο συμβόλαιο αναζωογόνησης, αλληλεγγύης, σύμπνοιας και κοινών άμεσων στόχων του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί ξανά να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική δυναμική για μια προοδευτική και σοσιαλιστική εναλλακτική λύση στη χώρα.

Χωρίς μια νέα ώθηση στην υπόθεση της συμπαράταξης της Αριστεράς, χωρίς μια νέα κινηματική δυναμική και μια νέα αριστερή εναλλακτική πολιτική πρόταση με αντίκρισμα και βάρος, η καταγγελία της κυβέρνησης δεν αρκεί, όπως δεν μπορεί, χωρίς τα παραπάνω, να δοθεί με την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!
Πηγή