Αδίστακτοι και ανελέητοι. Σαν αρπακτικά. Μέσα στον χαµό της κρίσης, τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες βρίσκουν την ιδανική ευκαιρία για να στύψουν ακόµη περισσότερο τα θύµατά τους.
- Στην Αµερική όσοι χρωστούν και δεν µπορούν να πληρώσουν ρίχνονται στη φυλακή, µολονότι η προσωποκράτηση για χρέη έχει σε αυτή τη χώρα καταργηθεί µε νόµο του 1933. Η εφηµερίδα της Μινεάπολης «Σταρ-Τρίµπιουν» περιγράφει πολλές τέτοιες φυλακίσεις, που µέρα µε τη µέρα γίνονται όλο και περισσότερες. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, τα εντάλµατα σύλληψης για χρέη έχουν αυξηθεί 60%, ακόµη και για ανεξόφλητους λογαριασµούς που δεν ξεπερνούν τα εκατό δολάρια.
-Πίσω από αυτά τα εντάλµατα βρίσκονται συχνά εισπρακτικές εταιρείες και άτοµα που ασκούν το επάγγελµα του αγοραστή χρεών (µαφιόζους τους λέγαµε άλλοτε. Γιατί κάπως έτσι είχαν αρχίσει την καριέρα τους οι µαφιόζοι τον περασµένο αιώνα, αγοράζοντας τα χρέη των φουκαράδων και εισπράττοντας κατόπιν τα πολλαπλάσια, βάζοντάς τους το µαχαίρι στον λαιµό.) Και πίσω από αυτούς τους µεσάζοντες βρίσκονται µεγάλες τράπεζες – η Τσέις, η Σίτιγκρουπ και άλλες, όπως γράφει η Νάνσι Χανόβερ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ». Δεκάδες χιλιάδες αγωγές κατατίθενται στα αµερικανικά δικαστήρια κατά οφειλετών από µεγάλες εισπρακτικές εταιρείες. Και, όταν ο εναγόµενος δεν παρουσιάζεται, εκδίδεται εναντίον του ένταλµα σύλληψης.
-«Εχουµε δηµιουργήσει µια ντε φάκτο φυλακή οφειλετών, η οποία είναι κατάφωρα αντισυνταγµατική», λέει η Τζούντιθ Φοξ, καθηγήτρια της Νοµικής στο Πανεπιστήµιο Νοτρ Νταµ. «Σε µερικά µέρη της χώρας οι άνθρωποι φοβούνται τη σύλληψη τόσο πολύ, που τρέχουν και πληρώνουν ακόµη και χρήµατα που ίσως να µη χρωστούν».
-Η απειλή του εντάλµατος σύλληψης δεν είναι κάτι καινούργιο, εξηγεί η Νάνσι Χανόβερ. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η πρωτοφανής άνθηση που γνωρίζει σήµερα η τεράστια βιοµηχανία της είσπραξης χρεών. Οι µεσάζοντες που την υπηρετούν είναι πολύτιµοι για τις τράπεζες, επειδή τους δίνουν τη δυνατότητα να ξεφορτωθούν πολλά επισφαλή δάνεια από τους ισολογισµούς τους. Είναι όµως αρπακτικά για τους οφειλέτες, που αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους φορτωµένοι µε διαρκώς αυξηµένους λογαριασµούς για το νερό και το ηλεκτρικό, χωρίς σταθερή δουλειά και χωρίς αξιοπρεπή επιδόµατα ανεργίας. Με όλα αυτά, ο δρόµος που οδηγεί στη φυλακή γίνεται εύκολα µονόδροµος.- Δεν µπορεί πάντως να µην αναγνωρίσει κανείς, µέσα σε όλη αυτήν τη βαρβαρότητα, µια δόση έστω πρωτόγονης ειλικρίνειας από τη µεριά των εισπρακτικών εταιρειών. Χωρίς περιστροφές, σφίγγουν αδίστακτα τη θηλιά στον λαιµό των οφειλετών. Και, για να πάρουν πίσω τα λεφτά εκείνων που τους έχουν αναθέσει την εργολαβία, ξεστοµίζουν ακόµη και απειλές κατά της ζωής των φουκαράδων, όπως έκαναν οι µαφιόζοι των αρχών του εικοστού αιώνα. Χωρίς τις αβρότητες και την ιδεολογική στάχτη (περί «εξυγίανσης της οικονοµίας») που ρίχνουν στα µάτια των χρεωµένων χωρών άλλοι συνάδελφοί τους, όπως το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, για να πάρουν πίσω τα λεφτά των διεθνών δανειστών. Γιατί τι άλλο είναι το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο; Ακόµη µία εισπρακτική εταιρεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου