Το 'βλεπαν, το 'παιξαν;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Αν μη τι άλλο ο πρωθυπουργός έχει μια αδιαμφισβήτητη ικανότητα να προβλέπει: «Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Τάδε έφη ο Γιώργος Παπανδρέου στις 4 Ιουνίου 2010, σε συζήτηση στη Βουλή. Τη μέρα εκείνη η συζήτηση ήταν τουλάχιστον... σημαδιακή.

Είχε προκληθεί από ερώτηση του Σαμαρά για πράξεις και παραλείψεις του υπουργείου Οικονομικών και της Τράπεζας Ελλάδος επί των διαδικασιών διακανονισμού των συναλλαγών για τα ελληνικά ομόλογα – οι οποίες είχαν εγείρει μεγάλο θέμα για τεχνητά περιθώρια υποτιμητικής κερδοσκοπίας και χειραγώγησης εις βάρος των ελληνικών ομολόγων. Έλεγε όμως κι άλλα ο Γ.Α.Π. εκείνη τη μέρα, σε μια ακόμη κορύφωση της συνήθους ηθικολογικής ρητορικής του.

«Επίμονη είναι η απαίτησή μας για διαφάνεια στη χώρα και για τη διερεύνηση όλων των υποθέσεων διαφθοράς» τόνιζε με τη βεβαιότητα του αδιαμφισβήτητου και ανυποχώρητου τιμωρού. «Να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα ριζικά, να καταρρίψουμε την ακραία λογική ότι φταίνε οι 300 της Βουλής» παρότρυνε το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τον Σαμαρά και τους υπόλοιπους εκλεγμένους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού.

Και πράγματι: Από τότε μέχρι σήμερα η κυβέρνησή του με επιμονή και σταθερότητα, με τη συνεπικουρία δημοσιογράφων, διανοουμένων, ποικιλώνυμων προπαγανδιστών αλλά και κοινών ανεγκέφαλων, διακινεί την ίδια άθλια ιστορία: από το «Μαζί τα φάγαμε» και «Η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος της Ευρώπης», μέχρι το «Όλοι είναι διεφθαρμένοι», «Οι δημόσιοι υπάλληλοι μας χρεοκόπησαν» και διάφορες άλλες ηλίθιες αμετροέπειες. Όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν για να αποκλειστούν από τη συζήτηση οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την κατάρρευση της χώρας.

Η ουσία όμως βρισκόταν η πρώτη ατάκα του πρωθυπουργού: «Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Τι έκαναν για το «αίσθημα δικαίου» από τότε μέχρι σήμερα; Όλα αυτά που συνεχώς καταγράφουμε και είναι πια βαρετό να επαναλαμβάνουμε. Όλα όσα εντείνουν καθημερινά τα αισθήματα της αδικίας, της εξαπάτησης, της αέναης κλοπής αλλά και της ατιμωρησίας των παραγόντων του πολιτικού, επιχειρηματικού και μιντιακού συστήματος.

Ε, λοιπόν, τώρα που κορυφώνονται τα καθημερινά «γιούχα» και αγριεύουν συνεχώς οι διαθέσεις εναντίον υπουργών και βουλευτών, κυρίως της συμπολίτευσης, δικαιώνεται πλήρως ο Παπανδρέου. Σε βαθμό που ν’ αναρωτιέται κανείς – επηρεασμένος από το κλίμα των στημένων αγώνων στο ποδόσφαιρο: Αφού το ’βλεπαν, το ’παιξαν τουλάχιστον για να βγάλουν κανένα ευρουλάκι για το χειμαζόμενο δημόσιο ταμείο;

Ή μήπως φρόντιζαν μόνο για τη διασφάλιση των τοκογλύφων και των διεθνών τζογαδόρων, που πάνω από ενάμιση χρόνο τώρα βγάζουν τρελά λεφτά πάνω στο παιχνίδι της υποτιθέμενης «διάσωσης» της Ελλάδας και της «μάχης κατά των κερδοσκόπων»;

Μπα, μάλλον δεν το ’παιξαν, τουλάχιστον όχι για λογαριασμό του δημόσιου ταμείου, διότι αυτό είναι το μόνο που δεν ωφέλησαν τόσο καιρό, παρότι με τη συνεχή – και σχεδόν αποκλειστική – λεηλασία των εισοδημάτων των συνεπών φορολογουμένων σε λίγο θα προκαλέσουν γενική εκπτώχευση της κοινωνίας.

Καναδυό εκατομμύρια είναι... ΣΥΡΙΖΑ

Τώρα που οι αποδοκιμασίες γενικεύθηκαν, τώρα που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε προπηλακισμούς με άγριο ξύλο, και όχι μόνο για πολιτικούς, τώρα που διάφοροι «αμφισβητίες» της εσωτερικής κυβερνητικής αντιπολίτευσης έγιναν σούργελα με την ψήφο στο Μεσοπρόθεσμο – όχι τόσο επειδή το ψήφισαν, διότι αυτό όλοι το περίμεναν, αλλά με τις γελοιότητες που λένε εκ των υστέρων για να δικαιολογηθούν – ο εχθρός είναι... δεδομένος: ο συνήθης ΣΥΡΙΖΑ.

● Αυτό το άτιμο κόμμα, συμμαχία κ.λπ., το οποίο στις δημοσκοπήσεις παίρνει 4% στο σύνολο του πληθυσμού και 7% ή κάτι τέτοιο στους Αγανακτισμένους των πλατειών, έχει καταφέρει να στήνει πανελλαδικά καρτέρι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, να τους πολιορκεί όπου κι αν βρίσκονται, να μην τους αφήνει να πάνε μια βόλτα σαν άνθρωποι, να μην μπορούν να ξεμυτίσουν σε ταβέρνα, καφετέρια, δημόσια εκδήλωση.

● Αυτό το τερατώδους... συντονισμού και συνωμοτικότητας πολιτικό σχήμα, που δεν μπορεί να κινητοποιήσει ούτε τους δικούς του και στα γκάλοπ δεν εμφάνισε ποτέ συσπείρωση πάνω από 60%, έχει καταφέρει να είναι παντού και να βυσσοδομεί κατά της δημοκρατίας, των θεσμών, της κυβέρνησης και της έννομης τάξης.

Κάπου ένα εκατομμύριο άνεργοι και άλλοι τόσοι υποαπασχολούμενοι, συμβασιούχοι, υπό απόλυση, με τεράστιες περικοπές στους μισθούς τους, με μαγαζιά φαληρισμένα ή στο όριο του λουκέτου, στο όριο της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων, μαζί με τις οικογένειές τους, είναι προφανώς αόρατοι. Ή, ακόμη περισσότερο, στηρίζουν τον Παπανδρέου, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του και είναι πανέτοιμοι να τους ξανακάνουν κυβέρνηση για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Κι όταν, σε λίγο, όλοι αυτοί θα παραλάβουν τα μπιλιέτα της εφορίας για να πληρώσουν ένα κάρο έκτακτες εισφορές, φόρους κ.λπ. για εισοδήματα που δεν έχουν πλέον, θα πάνε στην εφορία, θα επιτελέσουν το καθήκον τους και οι μόνοι που θα τα κάνουν λαμπόγυαλο θα είναι αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Έχουν μάτια και βλέπουν

Μέσα στο ορυμαγδό της βλακείας και της σκόπιμης προπαγάνδας ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι ψύχραιμοι. Ένας εξ αυτών είναι ο υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης. Σοβαρός άνθρωπος, με πολιτικό μυαλό, που ποτέ δεν έγινε καν αντικείμενο της δηλητηριώδους σπερμολογίας για πράξεις επιζήμιες ως προς το δημόσιο συμφέρον και απ’ αυτούς που ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμπιστεύεται – αν μη τι άλλο – ως έντιμους, έδειξε χθες ότι έχει την κοινή λογική:

«Δεν πιστεύω ότι είναι κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί κάποιοι φίλοι, μέλη, ανεξέλεγκτοι να δημιουργούν αυτά τα γεγονότα. Δεν πιστεύω ότι είναι υπεύθυνος ο χώρος της Αριστεράς. Είναι λάθος να πάμε σε μετωπική σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε κάτι να κερδίσουμε. Είναι λάθος η τυφλή σύγκρουση».

Ο Μπεγλίτης προφανώς κατάλαβε αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν ο Καρχιμάκης, ο Πάγκαλος και διάφοροι άλλοι: ότι, με τις συνεχείς ανοησίες τους, χαρίζουν έναν ιδεολογικά «δικό τους» κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και ότι οι δικοί τους ψηφοφόροι δεν είναι λιγότερο οργισμένοι. Ότι τα γαμωσταυρίδια πέφτουν από παντού.

Φαίνεται να έχει καταλάβει ότι αμέτρητοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έχουν μάτια και βλέπουν πως, την ώρα που οι ίδιοι καταβάλλουν βαρύτατο τίμημα στον Μολώχ του χρέους και της κερδοσκοπικής τοκογλυφίας, κάποιοι άλλοι – «σύντροφοι», συνάδελφοι και γείτονές τους – συνεχίζουν να οικονομάνε τρελά από λαμογιάρικο χρήμα που εξακολουθεί ρέει άφθονο σε έναν όλο και πιο στενό πυρήνα ευνοουμένων.

● Βλέπουν ότι αύριο το πτυχίο των παιδιών τους θα αξίζει στην αγορά εργασίας λιγότερο απ’ αυτό του Βούλγαρου μετανάστη.

● Βλέπουν ότι τα σημερινά πτυχία δεν αξίζουν πλέον δεκάρα και ότι η μετανάστευση έχει γίνει η πρώτη επιδίωξη των γόνων τους, στους οποίους επενδύθηκαν πολλά χρήματα και κόποι που τώρα πάνε χαμένοι.

● Βλέπουν ότι τα προεκλογικά ψέματα του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου δεν ήταν τα συνήθη: ότι δεν μιλάμε πια για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, για αλλά για επιστροφή στη δεκαετία του 1950, αν όχι πιο πίσω.

● Βλέπουν ότι διέξοδος δεν υπάρχει σ’ αυτή την τυφλή πορεία προς την πτώχευση.

● Βλέπουν τη χώρα τους να διαλύεται και τους εαυτούς τους να μην έχουν μέλλον.

● Βλέπουν στα πρόσωπα υπουργών και βουλευτών όλο το σάπιο σύστημα που καταρρέει παίρνοντας την Ελλάδα στο βάραθρο.

Όλα αυτά μαζί μπορούν να προκαλέσουν απίστευτη απελπισία, απόγνωση και, ίσως, βία. Δεν χρειάζεται να είσαι... ΣΥΡΙΖΑ για να αγριεύεσαι κάθε φορά που βλέπεις μπροστά σου τους εκπροσώπους ενός συστήματος που ολημερίς αυτολιβανίζεται ότι «σώζει» (ή θα «σώσει» αύριο) τον τόπο κατηγορώντας συλλήβδην ως υπαίτιους τα θύματα της πολυετούς αθλιότητας στην οποία αυτό το άθλιο «σύστημα» σκέψης και εξουσίας τους καταδίκασε.

Η αυτοδικία καταργεί τη δημοκρατία

Κακώς παραξενεύονται οι εκπρόσωποι μιας κάστας της οποίας πολυάριθμα μέλη επί χρόνια λυμαίνονται ατιμωρητί το δημόσιο χρήμα και εκλέγονται με τις ευλογίες επιχειρηματιών επ’ ανταλλάγματι. Πολύ κακώς εκπλήσσονται και άλλοι εκπρόσωποι του κυρίαρχου επί δεκαετίες πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος. Το τέρας που δημιούργησαν τώρα στρέφεται εναντίον τους.

Άλλωστε δεν γίνεται το ένα είδος διαφθοράς να μένει εσαεί ατιμώρητο και το άλλο – το κοινωνικό – να επισύρει καταδίκη εις θάνατον και μάλιστα ολόκληρης της κοινωνίας, αδιακρίτως, με τη ναζιστικού τύπου «συλλογική ευθύνη».

Όταν αποφασίζεις – ή συναινείς – να διαλύσεις μια χώρα και μια κοινωνία καταργώντας κάθε έννοια διάκρισης και δικαιοσύνης, δεν μπορείς να απαιτείς ούτε δικαιοσύνη ούτε λεπτές διακρίσεις. Σφαλιάρες και κλοτσιές σε περιμένουν, Και προφανώς δεν μπορείς να «καθαρίζεις» χρεώνοντας τον κάθε ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως θυμίσαμε πρόσφατα, οι έμπειροι σε «καταστάσεις ΔΝΤ» Αγγλοσάξονες, γνωρίζοντας από πολυάριθμες προηγούμενες περιπτώσεις, έκαναν λόγο εδώ και ένα χρόνο για επερχόμενες «καταστάσεις εμφυλίου» στην Ελλάδα. Τελευταία μάλιστα αναρωτιούνταν πώς και δεν έχουν προκύψει ακόμη τέτοια φαινόμενα. Σαν να τα εύχονταν μου φάνηκε, αφού μια τέτοια εξέλιξη θα δικαιολογούσε πολλών ειδών εκτροπές, οι οποίες θα διευκόλυναν τα σχέδια κατάσχεσης της χώρας, που ήδη νομοθετήθηκε με το Μεσοπρόθεσμο.

Εδώ ο ελληνικός λαός, αν θέλει στ’ αλήθεια να αντισταθεί, πρέπει να βάλει ένα μεγαλοπρεπές και πολυεπίπεδο στοπ:

● Στοπ στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία δεν σταματά με την τυφλή και αδιέξοδη βία, αλλά με τον κοινό αγώνα. Με την αναζήτηση ενός νέου ηθικοπολιτικού κώδικα, πέρα από την κοινωνικοποιημένη διαφθορά και την αντίληψη ότι όλα μπορούν να γίνουν σε μια νύχτα ακριβώς όπως πριν – άλλωστε αυτό το «πριν» μας έσυρε όλους μαζί στον γκρεμό.

● Στοπ στη γενικευμένη και πολύχρονη εκπτώχευση και τον εξανδραποδισμό.

● Στοπ στην ελεγχόμενη πτώχευση, κόντρα στους προηγούμενους, νυν και επόμενους υποτελείς της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας. Εναντίον όσων επιχειρούν να τον σύρουν στη δουλοπαροικία του χρέους και στη διαρκή χρεοκοπία.

● Στοπ στην αυτοδικία των δικαίως ή αδίκως τσαντισμένων, των επαγγελματιών της «επαναστατικής βίας», των ματατζήδων και των ακροδεξιών προβοκατόρων.

Η αυτοδικία καταργεί τη δημοκρατία, την οποία πρέπει αυτός ο λαός να ξαναδιεκδικήσει. Μόνο που, για να το καταφέρει, θα πρέπει πρώτα να είναι ο ίδιος έτοιμος και ικανός να την κατακτήσει. Κι αυτό έχει κάποιες... ασήμαντες προϋποθέσεις – όπως μια νέα στάση ζωής.

● Δεν είναι μάγκας όποιος «την πέφτει» σε απαξιωμένους καραγκιοζάκους ή σε όσους έτυχε σήμερα να έχουν δημόσιο αξίωμα.

● Δεν δικαιώνονται ποτέ οι εκατό που δέρνουν πέντε.

● Δεν είναι μαγκιά να περιφέρεις κρεμάλες, να εκτονώνεσαι βρίζοντας και να πηγαίνεις στο σπιτάκι σου περιμένοντας να σου πάρουν το κεφάλι.

● Δεν μπορείς να μιλάς για «κότες» όταν συμπεριφέρεσαι χειρότερα απ’ αυτές.

Όποτε οι Έλληνες σήκωσαν ανάστημα, αποσπώντας τον θαυμασμό ακόμη και των σφαγέων τους, το έκαναν με αυτοθυσία, προσφέροντας στον αγώνα για το κοινό καλό περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να κερδίσουν – και απ’ όσα στο τέλος κέρδισαν.

Στόχος ο «κοινωνικός αυτοματισμός»

Κάποιοι συστηματικά, απομονώνοντας και διασύροντας κοινωνικές, επαγγελματικές και πολιτικές ομάδες και υποσύνολα, μικρά και μεγαλύτερα, εύλογα ή καθ’ υπέρβαση «συμφέροντα», άλλοτε διασπείροντας το φασιστικό δηλητήριο της «συλλογικής ευθύνης» και άλλοτε εξιδανικεύοντας το ένα θύμα για να το στρέψουν εναντίον του άλλου, ενεργοποίησαν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό τον «κοινωνικό αυτοματισμό»:

● Ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον όλων. Μέχρι να χάσουμε όλοι μαζί.

● Ιδιωτικοί υπάλληλοι κατά δημοσίων. Εξίσωση όλων στο χαμηλότερο επίπεδο και ύστερα όλοι μαζί στα Τάρταρα.

● «Τίμιοι» και «συνεπείς» κατά «διεφθαρμένων» και «φοροφυγάδων». Όλοι κρεμασμένοι στο ίδιο τσιγκέλι των ιδιωτών φοροκυνηγών, με τις ίδιες μεθόδους και την ίδια κατάληξη: τη λεηλασία και την εξαθλίωση.

Τον «κοινωνικό αυτοματισμό» θα επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν και τώρα, σε πολλά επίπεδα. Αν η ελληνική κοινωνία τους κάνει τη χάρη να συνεργήσει, παίζοντας το παιχνίδι τους, με τους κανόνες τους, τότε θα συντριβεί για πολλά χρόνια. Στο χέρι της είναι να αποφασίσει ποιο υπόδειγμα και ποιο μέλλον της ταιριάζει...

πηγή