Το πέταγμα της πεταλούδας

Του ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ

Μια πεταλούδα εγκλωβισμένη στο δωμάτιο δεν ήξερε πώς να πετάξει ανάμεσα στα ανοίγματα των παραθύρων και να φύγει. Είχε μια φυσική βεβαιότητα για τις τροχιές της, που δεν την αμφισβητούσε καμία πραγματικότητα τουλάχιστον όσον αφορά στο σχέδιο των πτήσεών της.

Αλλά οι τοίχοι δεν κατανοούσαν τα σχέδια και της βεβαιότητες της μικρής πεταλούδας και υπαγόρευαν τις δικές τους αναγκαιότητες. Κι έτσι από τοίχο σε τοίχο κι από τζάμι σε τζάμι η πεταλούδα διαπίστωνε τα όρια της σπαταλώντας τα πετάγματα και τα φτερά. Μη έχοντας άλλο λουλούδι ν’ ακουμπήσει ξεγελάστηκε από μια ζέρμπερα στην οθόνη κι έσπευσε, πλην όμως κι εκεί σε τζάμι σπαταλήθηκε κι απόκαμε. Δεν είχε πια ελπίδα, ο μικρός της βίος, καταδικασμένος σε μια αποστειρωμένη ατμόσφαιρα, χωρίς ευαισθησίες και χωρίς φυσικά αγγίγματα. Βέβαια μια πεταλούδα δεν αισθάνεται φόβο, δεν έχει υπαρξιακές αγωνίες και η ιδέα της ματαιότητας και του θανάτου δεν καταγράφονται στο μηδαμινό εγκέφαλό της. Αλλά εμείς που παρατηρούσαμε με έγνοια, νοιώθαμε για λογαριασμό της, ή για λογαριασμό μας, την αγωνία του αποκλεισμού. Των τοίχων, του κενού, της απουσίας. Γι’ αυτό και αποπειραθήκαμε πολλές φορές να την κατευθύνουμε σε διέξοδο προς το ανοιχτό παράθυρο! Κι απλώσαμε χέρια, κάναμε νοήματα, αποκλείσαμε διαδρομές για να την οδηγήσουμε. Δεν καταφέραμε τίποτα. Φοβόταν πιο πολύ εμάς και τις αγαθές προσπάθειές μας απ’ όσο φοβόταν το κενό του δωματίου. Μείναμε να την παρατηρούμε. Κι ύστερα προσπαθήσαμε ξανά και ξανά. Κουρασμένοι κι εμείς από την παρατήρηση, αγαναχτισμένοι και κάπως που δεν καταλαβαίνει το ζωντανό και δεν αναγνωρίζει τις καλές προθέσεις μας, θελήσαμε να κάνουμε τις κινήσεις μας πιο αποτελεσματικές, αλλά ακριβώς πάνω στην προσπάθεια τη χτυπήσαμε με την άκρη ενός φτερού σχεδόν, αρκετά όμως όσο τα λεπταίσθητο αυτό πλάσμα να μην αντέξει άλλο, τόσο αγώνα, τόσες προσκρούσεις, τόσο περίσσευμα ακατανόητου ενδιαφέροντος!
Στην οθόνη είχε αλλάξει και το θέμα, κάποια άλλη αγάπη του ανθρώπου για τη φύση εξηγούσε, ή μήπως ήταν πολιτικά;, κι εμείς επανήλθαμε να παρακολουθήσουμε.
Αλλά κι από την άλλη πώς να επανέλθεις στα πολιτικά όταν μια πεταλούδα πετάει στο δωμάτιο και διαταράσσει τις βεβαιότητες (δικές της ή δικές μας); Και πώς να παραλείψεις τόσες σκέψεις για τις βεβαιότητες αυτές, παρατηρώντας μια πτήση πεταλούδας; Μήπως, λέω, χρειάζεται να ξανακάνουμε το σχέδιο, αντί να ματώνουμε σε τοίχους που δεν βρίσκουμε τα ανοίγματα;
Δεν είναι πολύ καλοκαιρινή η σκέψη, δεν έχει αρμύρα, καμένα κορμιά και παγωμένες μπύρες, αλλά και τούτο το καλοκαίρι δεν είναι πολύ καλοκαιρινό. Ενώ πολλές πεταλούδες, κάθε είδους, εγκλωβίζονται σε τοίχους. 
Πηγή