Ο πραματευτής…

του Μενέλαου Γκίβαλου*

Mοιάζει με την κήρυξη ενός «ιερού πολέμου»… Οποιοσδήποτε φορέας, οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα, οποιοσδήποτε θεσμός ή λειτουργία, που συνδέεται με το κράτος, με το Δημόσιο ή ασκεί κοινωνικό ρόλο θα πρέπει είτε να καταργηθεί και να διαλυθεί είτε να ιδιωτικοποιηθεί. Συμβολικές εισφορές όπως «κρατικό», «δημόσιο», «κοινωνικό» αποτελούν βλάσφημα σύμβολα ενός προτύπου, μιας κοσμοαντίληψης, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Στο «ιερό τέμενος» των νεοφιλελεύθερων ιδεών και προταγμάτων, στο οποίο ιερουργεί η τρόικα και το ΔΝΤ και «διακονεί» ο Γιώργος Παπανδρέου, όλα αυτά τα σύμβολα τίθενται σε απηνή δίωξη, σε «πολιτικό αφορισμό»…

Ο πρώτος και κύριος στόχος επιτεύχθηκε. Εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, προσφυγή στη διαιτησία, συλλογικές συμβάσεις, αποδυναμώθηκαν καίρια. Το κράτος αποσύρεται και παραδίδει τους εργαζόμενους στη διάθεση των μηχανισμών της αγοράς και της ασύδοτης κερδοσκοπίας. Η υπογραφή της νέας ΣΣΕ και η εικόνα που εξέπεμπαν οι κύριοι Δασκαλόπουλος και Παναγόπουλος παραπέμπουν δυστυχώς σε μια σύγχρονη εργασιακή «Βάρκιζα».

Τώρα πήρε σειρά ο τραπεζικός τομέας. Για την ακρίβεια μάλιστα ό,τι έχει απομείνει υπό κρατικό έλεγχο μετά την πολυετή επέλαση του ιδιωτικού κεφαλαίου, που αποκόμισε πρωτοφανή κέρδη επί μία τουλάχιστον δεκαετία σε βάρος των δανειοληπτών και των καταναλωτών-πελατών του.

Το παιγνίδι βεβαίως ήταν από την αρχή «στημένο». Πρώτα καθορίστηκε ο επόμενος στόχος από την υπερ-κυβέρνηση του ΔΝΤ και της τρόικας. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε ο άγγελος-εξάγγελος, ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, για να διατυπώσει, μέσα από τον επίσημο «κυβερνητικό λόγο», τη «φωνή του Κυρίου του»… γι’ αυτό και αναφέρθηκε αορίστως σε διεργασίες και συγχωνεύσεις στο τραπεζικό σύστημα χωρίς να δηλώσει τους στόχους της κυβέρνησης όσον αφορά την πρόθεσή της να «πουλήσει» μερίδιο του Δημοσίου.

Όμως τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, γιατί ο «κυβερνητικός λόγος» δεν μπορεί να απευθύνεται στο κενό. Εισέβαλε γι’ αυτό στο ήδη διαμορφωθέν σκηνικό ο γνωστός «φίλιος» τραπεζίτης, ο οποίος ευαισθητοποιηθείς από τις αγνές κυβερνητικές προθέσεις προσήλθε στη «συμμαχία των προθύμων» για να δηλώσει την ευαρέσκειά του να αγοράσει την ΑΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και να απαλλάξει το κράτος από τις παραδοσιακές «δουλείες». Το γεγονός ότι το αντίτιμο που προσέφερε κρίνεται χαμηλό οφείλεται αποκλειστικώς στους περιορισμούς που επέβαλε το ΔΝΤ και αφορά, όπως είναι γνωστό, όλους τους εργαζόμενους…

Η πρώτη πράξη της παράστασης έκλεισε υπό τους ήχους των θριαμβευτικών ιαχών και των τυμπανοκρουσιών των ΜΜΕ και των «εντεταλμένων» δημοσιογράφων, που διέγνωσαν στην πρόταση του κ. Σάλλα το λυκαυγές της πορείας εξόδου από την κρίση…

Όμως η «επόμενη πράξη» του έργου θα διαμορφωθεί «επί της σκηνής», στο πεδίο του ανταγωνισμού των τραπεζικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, στο χώρο των επιχειρηματιών και των «οικογενειών» που ασκούν τις εξουσίες τους και προωθούν τα συμφέροντά τους σε πολλαπλά επίπεδο (πολιτικά – κυβερνητικά, επιχειρηματικά, ακόμα και στους χώρους του αθλητισμού και πολιτισμού). Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και τα εξωγενή οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα που χρησιμοποιούν εγχώριους τραπεζίτες ή τράπεζες σαν προκαλύμματα μιας γενικότερης διείσδυσης και χειραγώγησης των εξελίξεων.

Σε αυτή την «πράξη» επίσης θα πρέπει να συζητηθούν μείζονα θέματα της πολιτικής και οικονομικής στρατηγικής: Αν, για παράδειγμα, χρειάζεται ένας ισχυρός τραπεζικός – κρατικός πυλώνας, ως φορέας ισορροπίας και ασφαλείας απέναντι σε ιδιωτικούς τραπεζικούς φορείς που συχνά αλλάζουν «χέρια», «μετακομίζουν» από χώρα σε χώρα ή πτωχεύουν, αφήνοντας ακάλυπτους τους «πελάτες» τους…

Σύμφωνα με τη λογική της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης ΟΛΑ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ, ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.

Γνωρίσαμε το «δεύτερο» δρόμο, τον «τρίτο» δρόμο προς το σοσιαλισμό, τώρα φαίνεται ότι δεν βιώνουμε κάποιο νέο «δρόμο» αλλά τον ανάδρομο: Την πορεία προς το σοσιαλισμό διά της εφαρμογής του πλέον ακραίου νεοφιλελεύθερου προτύπου, δηλαδή διά της θεωρητικής και πρακτικής αυτοακύρωσης του σοσιαλισμού. Τα περί «πατροκτόνου διαθέσεως» τα γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια: Αλλά το φαινόμενο του πολιτικο-ιδεολογικού «διακτινισμού» του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στο νεοφιλελεύθερο «σύμπαν» το ζούμε σήμερα σαν τραγική «ανακάλυψη» και διαπίστωση της σύγχρονης πολιτικής σκέψης.

* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή m-epikaira.gr