Όπως η ζωή, η οικονομία, και οι κοινωνικές δυναμικές τους έχουν δείξει επανειλημμένα, απόλυτα συνεκτικές ομάδες ή έννοιες δεν υπάρχουν.
Όποιος ή όποια δεν μπορεί να το εντοπίσει αυτό προφανώς δεν κάνει κοινωνικοοικονομική ανάλυση για το «καλό του κόσμου», αλλά «ιδεολογία» για το καλό του εαυτού του και της παράταξής του, ή έστω των «βεβαιοτήτων του». Υπήρχαν λοιπόν (τις τελευταίες ιδίως δεκαετίες) συγκροτημένες ιδεολογικές εκφάνσεις που κατήγγειλαν ως υπαίτιες τις «ουτοπίες» για την γέννηση των ολοκληρωτισμών.
Η κακή χρήση των ουτοπιών (γεγονός που δεν πρέπει ούτε να το αμφισβητούμε εύκολα ούτε να το ξεχνάμε αθωώνοντας ελαφρά την καρδία συστήματα που στέρησαν από τον άνθρωπο την ανθρώπινη υπόστασή του) δεν γέννησε την ροπή μας προς το απόλυτο.
Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Το απόλυτο βέβαια μπορεί να υπάρχει ως ροπή μέσα μας, μα ως «έκφραση» (ως συμπεριφορά που ντύνει ιδεολογικές και κοινωνικοοικονομικές επιλογές) δεν είναι ούτε και αυτό μια έννοια «μεταφυσική», αλλά είναι μια έννοια που την διαχειρίζονται οι ηγεμονικές φωνές (της θρησκείας, του έθνους, της τάξης, ακόμη και του φύλου, ιδίως σε κάποιες γωνιές του πλανήτη) κάθε ιστορικής συγκυρίας.
Στην σημερινή λοιπόν συγκυρία που οπισθοχώρησε η («επάρατη») πολιτική και στο τιμόνι της «οικονομίας» μπήκε το «σύγχρονο» χρηματοπιστωτικό σύστημα, έρμαιο των τοκογλύφων, των ανεξέλεγκτων αγορών, και του τραπεζικού κεφαλαίου που αποσυνδέεται από την παραγωγή και δρα όλο και περισσότερο ερήμην της πραγματικής οικονομίας, έχει έρθει μια ιδεολογία μικρή αλλά το ίδιο απόλυτη.
Κι αυτός ο συνδυασμός ήδη δημιουργική δυναμικές με πρωτοφανή σε επικινδυνότητα χαρακτηριστικά. Μία ιδεολογία που στο όνομα της καταγγελίας των «μεγάλων ιδεολογιών» αναγόρευσε σε υπέρτατο νόμο το κέρδος, την εργαλειακή χρήση των ανθρώπων που «αριθμοποιούνται» όλο και περισσότερο, την ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους με την διαρραγή των κοινωνικών και ηθικών ιστών, οδηγώντας στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Ο κοινωνικός αυτός κανιβαλισμός, που έχει όλες τις «δυνατότητες» να δημιουργήσει μια κοινωνία στην οποία οι δείκτες ανασφάλειας, κοινωνικού αποκλεισμού και εγκληματικότητας δεν θα μετριούνται από στατιστικολόγους μα από ιατροδικαστές, οδήγησε ήδη στην πρωτοφανή ιστορική υπερσυγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου σε ελάχιστα χέρια, αφαιρώντας ρευστότητα από την παγκόσμια οικονομία και κάνοντας τηνφτώχια ενδημική.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα στατιστικά των ίδιων των φορέων τους το 0,15% του πληθυσμού κατέχει όσο πλούτο παράγει (προσέξτε, παράγει, όχι κατέχει) το 99,85% της ανθρωπότητας.
Κι όταν τα κέρδη άρχισαν να μειώνονται εξαιτίας δομικών μειονεκτημάτων του παγκόσμιου καπιταλισμού (μη οριζόντια χρήση των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, της υπερπαραγωγής και της ταυτόχρονης συρρίκνωσης της κατανάλωσης, του ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού, η απελευθερωμένη τίγρη της αγοράς βρήκε νέα σάρκα στην απόλυτη οικολογική και κοινωνική λεηλασία, που έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει το εφιαλτικό της πρόσωπο.
Μια από τις στρατηγικές νομιμοποίησης στα «ζαλισμένα πλήθη» των απίστευτων επιλογών αυτού του παγκόσμιου και πολυπλόκαμου «Λεβιάθαν» που άρχισε να εγείρεται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '90 ήταν στην αρχή η κατασυκοφάντηση συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων, (θυμάτων του ίδιου συστήματος, και θυτών των ιδιαίτερων δυσκολιών τους την ίδια ώρα) στους οποίους προστίθενται όλο και καινούργιοι.
Με την τακτική του Γαλλικού μπιλιάρδου (όπου με μια μπάλα από στόχευση ή έστω από καραμπόλα χτυπιούνται δυο), οι απόκληροι των πολέμων που εκτοπίστηκαν όχι στις ηγέτιδες χώρες του πολέμου αλλά σε χώρες που δεν είχαν τις δομές να τους δεχθούν, θεωρήθηκαν υπαίτιοι της κρίσης που έρχονταν, μην εξηγώντας όμως ποιοι ήταν οι υπαίτιοι (διεθνείς και τοπικοί) της δικής τους κρίσης.
Οι εργαζόμενοι στις χώρες του φτωχού Ευρωπαϊκού νότου ακολούθησαν, καταγγελλόμενοι ως «τεμπέληδες», παρόλο που σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά της Eurostat (Μάιος του 2011) οι 3 χώρες που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο μέσο χρόνο εργασίας κατ' έτος ανήκουν στα λεγόμενα «γουρουνάκια» (P.I.G.S.: Portugal, Italy, Greece, Spain) με την Γερμανία στις 1390 και την Ελλάδα τελευταία στις 2.119.
Όσο και εάν η ελληνική κοινωνία έκανε λάθη (και έκανε πολλά δίνοντας το δικαίωμα σε αυτό το παγκόσμιο οικονομικο-κοινωνικό aids να βρει αδύναμο τον οργανισμό της και να την χτυπήσει «προνομιακά»), κανείς/ καμιά με στοιχειώδη λογική δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δημιούργησαν την παγκόσμια κρίση.
Οι γνωρίζοντες τις πραγματικές εκβιαστικές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας (σε αντίθεση με τους «αμπελοφιλοσοφούντες» των σαλονιών και των καναλιών που αφού διέσυραν μεγάλα σύνολα διαχέοντας έναν βαθιά ρατσιστικό λόγο, «μαζεύονται» για προφανείς λόγους) δεν χρειάζονταν καν να περιμένουν τα στατιστικά.
Ακόμη και το ελληνικό δημόσιο ήταν (σε σημαντικούς, μα όχι όλους τους τομείς) εκμαυλισμένο από τα κόμματα, (που είναι μια σωστή, σοβαρή, αλλά άλλης τάξης κριτική) αλλά και πάλι από τα επίσημα στατιστικά ούτε το βαρύτερο οικονομικά ούτε το μεγαλύτερο πληθυσμιακά ήταν. Και πάλι σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά το κόστος κράτους επί του Α.Ε.Π. ήταν (το 2009) 17,3% στην Ελλάδα, όταν ο μ.ο. της ευρωζώνης ήταν στο 21,8%, ενώ χώρες όπως η Σουηδία και η Γαλλία το ξεπερνούσαν κατά πολύ, με 28% και 24% αντίστοιχα.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν η μισθοδοσία των Δ.Υ. αλλά η κατανομή τους σε βολικούς τόπους και υπηρεσίες, αφήνοντας (καθόλου τυχαία κατ' εμέ) ανθρωπιστικούς τομείς όπως της υγείας και της παιδείας ακάλυπτους, κάτι που μείωνε το επίπεδο ζωής τόσο των συγκεκριμένων εργαζόμενων (Δ.Υ.), όσο και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά όμως ίσως η πιο εκκωφαντική όσον αφορά την κρυφή δυναμική της και την σχέση της με τον μακροϊστορία μεταβολή συντελείται στο εσωτερικό της αστικής τάξης που σαστισμένη αρνείται ακόμη να κατανοήσει τι εξελίσσεται μπροστά της κι ότι ο εφιάλτης που φοβόταν έρχεται από άλλο δρόμο φορώντας την μάσκα σου για να μη φοβηθείς ώσπου να σε φτάσει!
Γιατί έχουμε ιστορικής σημασίας στροφή της οικονομικής ηγεμονίας προς όφελος νέων (;) μερίδων της τάξης της που δεν σχετίζονται με την παραγωγική διαδικασία (ενδεικτικό το ότι αδιαφορούν παντελώς πχ για τη πτώση της καταναλωτικής δύναμης) και την περιθωριοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων του κλασσικού καπιταλισμού.
(Αυτή θα είναι και η ομάδα που θα συκοφαντηθεί τελευταία όταν όλες οι άλλες θα έχουν λυγίσει και η επίφαση των αστικών ελευθεριών δεν θα είναι πια χρήσιμη μα επικίνδυνη).
Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν η παγκόσμια αγορά λειτουργεί με όρους καζίνο και παράγει νέου τύπου (αεριτζίδικο) χρήμα; Ακόμη ένα ενδεικτικό σημάδι είναι και το ότι δεν είναι οι μπροσούρες του Στάλιν αλλά ο νόμος για τα χαράτσια (και ναι, είναι εφιαλτικά όμοιος με τις «ιδιωτικές πόλεις» των ΗΠΑ, για ποια παρθενογένεση μιλάμε;) που αμφισβητεί «υπέρ κράτους» (στην πραγματικότητα υπέρ ιδιωτικών νταβατζήδων του κράτους) το δικαίωμα στην περιουσία και στον ιδιωτικό χώρο!
Το να μην αναγνωρίζεις όσο πιο γρήγορα μπορείς (όσο γρήγορα σχεδόν προχωρούν οι εξελίξεις) ότι δεν κινδυνεύεις πια από την ελονοσία που σκότωσε στις αρχές του 20ου αιώνα χιλιάδες) αλλά (επί του παρόντος) από άλλες αρρώστιες, και να εξακολουθείς να καταγγέλλεις την ελονοσία (τον κρατισμό, τον κομμουνισμό κλπ ξέρετε, γλώσσα Καρατζαφέρη που όσο πιο άδικο έχουν τα στελέχη του τόσο πιο πολύ φωνάζουν στα κανάλια), ή το να κοιτάς τους «τρε-μπανάλ» φασαριόζους αδιαφορώντας να κάνεις στρατηγικές συμμαχίες για αντίσταση, σε κάνει ανάξιο να αναλάβεις τον όποιον ιστορικό ρόλο έχει απομείνει να σου αναλογεί, αλλά απόλυτα άξιο να πριμοδοτήσεις (και το 'χεις ως τάξη ξανακάνει όπως στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου...) παλιές και νέες ασθένειες, που μπορεί να μεταμφιέζονται αλλά κρύβουν πάντοτε το ίδιο εφιαλτικό σενάριο. Την (για να θυμηθούμε τον Τζορτζ Όργουελ) «μπότα επάνω στο πρόσωπο του ανθρώπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου