Οι κουκουλοφόροι.

Του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου

Παρά το γεγονός ότι το πρώτο Μνημόνιο βύθισε την οικονομία της Ελλάδας σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, εξαθλιώνοντας επιχειρηματίες, εργαζόμενους και συνταξιούχους, έρχεται το δεύτερο Μνημόνιο για να δώσει τη χαριστική βολή.

Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί εξακολουθούν να μη βλέπουν αυτό που ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής θα έβλεπε; Κι όμως, παρότι κάποιοι προειδοποιούσαμε ότι το φάρμακο σε υπερδόσεις γίνεται φαρμάκι, επιχειρούν και σήμερα να επιβάλλουν την ίδια συνταγή. Γιατί άραγε; 

Ο ανορθολογισμός οφείλεται στην τρόικα ή μήπως και στους Έλληνες «κουκουλοφόρους» σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό κορυφαίου Έλληνα συνδικαλιστή, που βγήκε όψιμα στο κλαρί; 

Η απάντηση είναι σύνθετη και ισχύουν και τα δύο μέρη της ερώτησης. Γιατί αποκλείεται να γνωρίζουν οι τροϊκανοί ότι οι ισολογισμοί δημοσιεύονται στις εφημερίδες και να το απαγορεύσουν. Συνεπώς, Έλληνες (μεγαλο-εκδότες) «έδωσαν» το αίτημα στην τρόικα. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι κάποιοι επωφελούνται από την κρίση και τα μέτρα λιτότητας. Πέραν τούτου, υπάρχουν και Έλληνες νεοφιλελεύθεροι, οπαδοί του γερμανικού μοντέλου. Το τελευταίο επιχειρείται να επιβληθεί σε όλη την ευρωζώνη από τους Γερμανούς, αλλά συγχρόνως και από «φίλους», που έχει η Γερμανία, στις διάφορες χώρες του ευρώ. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία ο πρόεδρος Σαρκοζί κατηγορείται ότι επιχειρεί να επιβάλλει το γερμανικό μοντέλο. Το τελευταίο, μάλιστα, θεωρήθηκε από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας του ΟΗΕ ως η δομική αιτία για την κρίση στην ευρωζώνη.

 Αλλά σε τι συνίσταται το μοντέλο αυτό; Στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών εξαγωγών μέσω της μείωσης των μισθών.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στη Γερμανία άρχισε τα έτη 2003-2005 με την περίφημη μεταρρύθμιση “Hartz”, η οποία με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας θέσπισε τη «δουλειά μ’ ένα ευρώ την ώρα», καταργώντας ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις! 

Αυτό θέλουν να επιβάλλουν σήμερα και στην Ελλάδα. Μόνο που η χώρα μας δεν έχει απολύτως τίποτα για να εξάγει. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που όχι μόνο η Ελλάδα αλλά όλες οι χώρες της ευρωζώνης, σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, παρά τη μείωση των μισθών, είναι αδύνατο να αντιμετωπίσουν ως προς την ανταγωνιστικότητα τη Γερμανία. 

Έτσι, παρατηρείται μία δομική ανισότητα καθώς το δημόσιο έλλειμμα των χωρών κυρίως του ευρωπαϊκού νότου γίνεται εμπορικό πλεόνασμα για τη Γερμανία. 

Σημειωτέον ότι οι ανισότητες έχουν διευρυνθεί και στο εσωτερικό της ίδιας της Γερμανίας. Αυτή η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης των μισθών (αποπληθωριστική πολιτική) οφείλεται στο μέγα εθνικό τραύμα των Γερμανών με τον πληθωρισμό του μεσοπολέμου. Θα προσθέταμε ότι το ιστορικό προηγούμενο ενισχύεται από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την επικράτηση επί της πραγματικής οικονομίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος που θεωρεί άχρηστη την εργασία.

 Όμως, το Γερμανικό μοντέλο δεν μπορεί να μεταφερθεί στο σύνολο των χωρών της ευρωζώνης ή σε κάποια μεμονωμένη χώρα όταν το Βερολίνο εξακολουθεί να κρίνει με βάση το εθνικό του συμφέρον. Πολύ περισσότερο όταν είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι η πολιτική λιτότητας τσακίζει την ανάπτυξη και σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. 

Παρόλα αυτά, υπάρχουν και στη χώρα μας οικονομικά συμφέροντα που εξυπηρετούνται βραχυπρόθεσμα από αυτή την πολιτική και γι’ αυτό την υποστηρίζουν. Χωρίς να σκέφτονται ότι μακροπρόθεσμα θα βυθιστούν και οι ίδιοι μαζί με όλο το «σκάφος» της τσακισμένης οικονομία μας.

πηγή