Βίοι Παράλληλοι Χρήσιμων Ηλιθίων – Παπανδρέου – Γκόρμπι‏.

«Ο αράπης έκανε το χρέος του.
Ο αράπης μπορεί τώρα να πάει στο διάολο»
(Γερμανική παροιμία)

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Στην πολιτική υπάρχει ο όρος «αποτελεσματική αλήθεια», ο οποίος υποδηλώνει πως τα πάντα στην πολιτική κρίνονται απ’ το αποτέλεσμα και μόνο απ’ το αποτέλεσμα και όχι από το αν ένας πολιτικός ήταν καλός, κακός ή άσχημος.

Τις μέρες αυτές πριν είκοσι χρόνια, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ απηύθυνε το τελευταίο του μήνυμα προς το ρωσικό λαό σαν πρόεδρος της Σοβιετικής Ενωσης.

Μ’ αφορμή την επέτειο της αποχώρησής του, ρωτήθηκε η τότε ανταποκρίτρια του πρώτου γερμανικού καναλιού η κα. Krone-Schmalz, να πει τη γνώμη της για τον άνθρωπο που χάρισε στη Γερμανία την ένωσή της και τη σημερινή της κυριαρχία στην Ευρώπη (Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις ευρωπαϊκές εφημερίδες της εποχής, θα παρατηρήσει πως κανένας ευρωπαίος εκτός του Γκόρμπι και των Γερμανών δεν πρέπει να χάρηκε ιδιαίτερα για την ένωση των δυο Γερμανιών).

Η δημοσιογράφος, που είχε και έχει ακόμη ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον «Γκόρμπι», δήλωσε πως «είναι ιδιαίτερα πικραμένος διότι ενώ έδωσε τα πάντα στη Δύση, ενώ μας αφαίρεσε τον τρόμο που είχαμε για τα πυρηνικά όπλα, δεν πήρε απολύτως τίποτα σαν αντάλλαγμα και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ του υποσχεθήκαμε ότι αν διαλύσει τις κομματικές οργανώσεις(είναι η πρώτη φορά που λέγεται επισήμως ότι του ζητήθηκε από τη Δύση να διαλύσει τις κομματικές οργανώσεις) και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας εμείς δεν θα εκμεταλλευτούμε το γεγονός διαταράσσοντας το υπάρχον στάτους κβο, κάναμε το εντελώς αντίθετο προτρέποντας πρώην χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας να εισχωρήσουν στο ΝΑΤΟ.

Σήμερα αναγνωρίζει ο ίδιος πως ήταν λάθος του η διάλυση των κομματικών οργανώσεων τη στιγμή που δεν υπήρχε κάτι άλλο, που θα μπορούσε να καλύψει το κενό εξουσίας και το οποίο οδήγησε στο χάος και στην άνοδο στην εξουσία των καιροσκόπων εξουσιομανών τύπου Γέλτσιν».

Διαβάζοντας τις δηλώσεις αυτές και έχοντας μπροστά σου την εικόνα μιας πρώην παγκόσμιας δύναμης, που, από τότε και μέχρι σήμερα σέρνεται ταπεινωμένη και εξευτελισμένη ανάμεσα στη θρησκοληψία, στην εκπόρνευση και σε έναν ιδιότυπο ασιατικό δεσποτισμό, που δεν έχει σχέση ούτε με δημοκρατία, ούτε με καπιταλισμό, αυθόρμητα κάνεις διάφορους συνειρμούς με τη χώρα σου και μ’ αυτό που λέγεται ρωσοποίηση και σημαίνει «3% εκατομμυριούχοι και 97% πάμπτωχοι.

Αυτή είναι η σημερινή Ρωσία». (από πρόσφατη δήλωση του Γκορμπατσόφ). Σ΄ αυτά τα ποσοστά θα πρέπει να εντάξουμε και τα εκατομμύρια των θηλυκών του ξανθού γένους που ωθήθηκαν στο να φροντίσουν να κορεστεί επιτέλους η αρχέγονη δίψα των Ελλήνων, των Τούρκων και άλλων διψασμένων της υφηλίου για φρέσκια λευκή σάρκα.

Ο «ηγέτης», που όταν οι Ρήγκαν, Θάτσερ και Κολ τον κολάκευαν με ανόητα κομπλιμέντα και τον έκαναν να νιώθει υπερήφανος όπως ένας αφελής ινδιάνος φύλαρχος, που άξεστοι λευκοί τυχοδιώκτες-κατακτητές υποκλινόταν μπροστά του και του πρόσφεραν καθρεφτάκια σαν αντάλλαγμα για γη και ύδωρ, θυμίζει σε πολλά τον πρώην Ελληνα πρωθυπουργό, που τον έχρισαν ηγέτη σε μια νεκρή και πρακτικά ανύπαρκτη σοσιαλιστική διεθνή, (μια θέση με μοναδικό υποψήφιο αφού δεν την ήθελε κανείς άλλος) κι εκείνος κορδώνεται σαν μωρό παιδί που του χάρισαν μια χάρτινη υδρόγειο, κι εκείνο νομίζει πως είναι ολόκληρη η γη.

Και οι δυο τους θα μείνουν στην ιστορία των άλλων, των ξένων, σαν δυο χρήσιμοι ηλίθιοι, που έδωσαν τα πάντα με μοναδικό ατάλλαγμα τον εξευτελισμό, την ταπείνωση και την εκπόρνευση των λαών τους. Αγνόησαν πως στις διεθείς σχέσεις δεν υπάρχει δίκαιο αλλά μόνο εθνικό συμφέρον το οποίο επιτυγχάνεται μόνο με δόλο και βία(δυστυχώς).

Και οι δύο, ζήτησαν από τους υπηκόους τους, να ενεχυριάσουν τον εαυτό τους στον αρχηγό, «για το κοινό καλό», που θα έφερναν οι «μεταρρυθμίσεις» τους.

Και οι δύο, ζήτησαν από τους υπηκόους τους να υποταχθούν «στον ουσιώδη νόμο της ανθρώπινης ύπαρξης, στον οποίο, αν ήθελαν να διατηρήσουν την τιμή και την αξιοπρέπειά τους, θα έπρεπε να δηλώσουν την αταλάντευτη πίστη στα πρόσωπά τους, αλλά και στις ιδέες τους», τις οποίες δεν κατάλαβε κανείς, ούτε φυσικά οι ίδιοι.

Ο ένας μίλησε για «Περεστρόϊκα». Tον κατάλαβαν μόνο όσες και όσοι φοράνε Gucci, Luis Vuiton και τρώνε Pizza Hut. O άλλος μίλησε για «κόμμα νέου τύπου». Θα τον καταλάβαινε μόνο ο Λένιν! Αν ζούσε βεβαίως. (τον αδερφό του τον καταλαβαίνουν μόνο ο Τρότσκυ και η εφημερίδα Εστία) Οι αυλικοί του, καμώνονταν πως τον καταλάβαιναν, για να εκδικηθούν τα επαναστατικά και σοσιαλιστικά όνειρα της νιότης τους, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί οι αυλοκόλακες, νιώθουν ασφαλείς μόνο μέσα στη θολούρα και στη μετριότητα. Τρέμουν ιδιοφυείς ηγέτες, γιατί κοντά τους νιώθουν νάνοι και περιττοί .

Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι ισχυρίζονται πως και οι δυο τους είναι πράκτορες ξένων, δηλαδή αμερικανικών συμφερόντων. Διαφωνώ πλήρως. Πιστεύω ότι είναι δυο αρκετά ενθουσιώδεις, αφελείς και ναρκισσο-ματαιόδοξοι, που μπέρδεψαν τον δικό τους ενθουσιασμό της μετριότητάς τους με τον νοθευμένο ενθουσιασμό των υπηκόων τους.

Όταν αγνοείς πως οι άνθρωποι διαμορφώνονται, παρακινούνται και καθοδηγούνται από τον κόσμο με τον οποίο τυχαίνει να συμβιώνουν, κι εσύ δεν έχεις καμία επαφή με αυτόν τον κόσμο.

Όταν συμβαίνει να γενικεύεις και να συμπεραίνεις μόνο από αυτά που σου λένε «οι αυλικοί σου», και οι οποίοι συμβαίνει να είναι πάντοτε οι ίδιοι καιροσκόποι της εκάστοτε εξουσίας, τότε τα φυγόκεντρα συναισθήματα των άλλων τα εκλαμβάνεις σαν την απόλυτη αφοσίωση στο πρόσωπό σου. Και τότε, βλέπεις αίφνης την ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, και το πεπρωμένο σου, σαν διαφημιστική καρικατούρα αμερικάνικης πίτσας.

πηγή