Πού οφείλεται η καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας; Ευθύνεται ο ανειδίκευτος εργάτης για το συστηματικά εχθρικό στην ανάπτυξη κράτος, που δομήθηκε από το κατεστημένο της διαπλοκής και των πλούσιων «χορηγών»; Η ανειδίκευτη εργάτρια ευθύνεται, που μεγάλο μέρος της επιχειρηματικότητας «μεγαλουργεί» μόνο όταν ο ουρανός βρέχει λεφτά, υποτιμά τη γνώση (δείτε το τραγικό ποσοστό ανεργίας πτυχιούχων…) και την καινοτομία (δείτε το τραγικό ποσοστό προϊόντων χαμηλής τεχνολογίας…) κι αποδεικνύεται ανεπαρκής να συνδυάσει τους πλούσιους πόρους της χώρας για να παραχθούν ανταγωνιστικά προϊόντα; Οχι.
Δεν είναι πειστικό ούτε το επιχείρημα ότι οι κατώτατοι μισθοί στην Ελλάδα είναι υψηλότεροι από την Πορτογαλία. Γιατί αυτό που μετρά δεν είναι λίγα ευρώ πάνω ή κάτω στην ονομαστική αξία του μισθού αλλά η αγοραστική δύναμή του. Η οποία είναι μικρότερη στην Ελλάδα, καθώς οι τιμές ειδών στοιχειώδους κατανάλωσης είναι πολύ υψηλότερες, ενώ κρίσιμες υπηρεσίες αναπαραγωγής της μισθωτής εργασίας όπως η δημόσια στοιχειώδης και μέση εκπαίδευση, έχουν τόσο κακή ποιότητα, ώστε οι οικογένειες των μισθωτών επιδιώκουν να προσφεύγουν σε ιδιωτικές υπηρεσίες, ξοδεύοντας πολλά χιλιάρικα ευρώ ετησίως.
Για τη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας ευθύνονται όσοι εμπόδιζαν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η συλλογική μνήμη δεν είναι τόσο βραχεία. Δεν θυμόμαστε όσους, στα μέσα της 10ετίας ’90, επιτιμούσαν τον Αλ. Παπαδόπουλο για την αγωνία και την επιμονή του στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων ως όρο επιβίωσης της χώρας στο ευρώ; Τους «αγωνιστές» του 2001, που ήθελαν να πετάξουν «στα σκουπίδια» τον Τ. Γιαννίτση και απειλούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση Σημίτη αν δεν ακύρωνε τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού; Την κυβέρνηση του «άσ’ το για αργότερα», μιας 5ετίας αλόγιστης δημοσιονομικής κραιπάλης; Την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» το 2009 και τους πολιτικούς όλων (για να μην ξεχνιόμαστε…) των παρατάξεων που τσακώνονταν πώς θα τα ξοδέψουμε; Τους υπουργούς που «θα ήθελαν» μια άλλη πολιτική από αυτήν που (ατελέσφορα) ασκούσαν και την αντιπολίτευση, που στο Ζάππειο περιπατούσε αγκαζέ με συντηρητικές πολιτικές που μας οδηγούσαν εκτός Ευρωζώνης;
Άκομψες οι μεταμφιέσεις σε μετανοούσες Μαγδαληνές ή σε Ρομπέν των φτωχών. Και ολίγον υποκριτική η νοσταλγία του «φτηνού εργατικού δυναμικού». Διότι ελάχιστοι επιχειρηματίες έδειξαν διάθεση προσλήψεων ή επενδύσεων αφότου θεσπίστηκαν οι επιχειρησιακές συμβάσεις, περικόπηκαν αποζημιώσεις, φθήνυναν οι απολύσεις και αυξήθηκε το όριό τους από 2% σε 5%. Ούτε πείθει η επίκληση της περιορισμένης εφαρμογής των ελαστικών μορφών εργασίας. Γιατί αυτές τις έχουν βραχυκυκλώσει, πρώτον, ο γλίσχρος βασικός μισθός (ως συνέπεια του οποίου, όποιος δουλεύει με 4ωρο παίρνει μόνο 375 ευρώ μικτά, δηλαδή λιγότερα από 300 στο χέρι…) και, δεύτερον, η δεδηλωμένη προτίμηση πολλών επιχειρηματιών (ξενοδόχων και άλλων…) στη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία - που έφτασε να υπερβαίνει το 25% του συνόλου.
Για την ανταγωνιστικότητα, άλλα είναι τα κρίσιμα προβλήματα. Μητέρα όλων, η διευρυμένη αναπαραγωγή του καρκινώματος της διαφθοράς. Κι όμως, με ευθύνη του πολιτικού κατεστημένου φτάσαμε να συζητάμε ως υποτιθέμενο φάρμακο τη μείωση των κατώτατων μισθών! Ορισμένοι, μάλιστα, από όσους συνέβαλαν στη δημιουργία του προβλήματος ανταγωνιστικότητας, σήμερα ως Πόντιοι Πιλάτοι παραπέμπουν τη λύση του στους… «κοινωνικούς εταίρους». Βαθιά μέσα τους, πιστεύω ότι προσεύχονται η κυβέρνηση να μειώσει τους βασικούς μισθούς με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Μακάρι ο κ. Λ. Παπαδήμος, μέσα στο εξαιρετικά δυσοίωνο περιβάλλον, να καταφέρει να μην τους γίνει αυτή η χάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου