Αυτή η Ευρώπη, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς στους οποίους κυριαρχούν εθνικιστικές τάσεις με εργαλείο αυτόν τον άγριο νεοφιλελευθερισμό, κυριολεκτικά τρομάζει ακόμα και τους θεματοφύλακες ενός τακτοποιημένου καπιταλισμού.
Τα στοιχεία εκείνα που με κάνουν τόσο απαισιόδοξο για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας δεν είναι μόνο ή κυρίως η ανικανότητα και η εθελοδουλία της κυβέρνησης του ρεπουμπλικάνου Τζορτζ Παπανδρέου. Ποτέ δεν τσίμπησα σε αυτούς τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς με τους οποίους μας βομβάρδιζε περί πράσινης ανάπτυξης, Δανίας του Νότου και αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας. Ούτε φυσικά πήρα στα σοβαρά τις θριαμβολογίες μετά τη συνάντηση κορυφής της 21ης Ιουλίου, όταν ο κ. Παπανδρέου δήλωνε με στόμφο θριαμβευτή στον ελληνικό λαό πως εξασφάλισε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του πλανήτη (!) και πως έχει λύσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι το 2020.
ΥΠΟΘΕΤΩ πως και οι πλέον δύσπιστοι θα έχουν λάβει τις απαντήσεις μετά τη θλιβερή εικόνα ενός πολιτικού που προσπαθούσε να πουλήσει την πατρίδα μας στους Γερμανούς βιομήχανους, ζητώντας μόνο να σεβαστούν -τουλάχιστον- τους Έλληνες! Εκείνο που με τρομάζει, και μάλιστα πολύ, είναι η συμπεριφορά της Γερμανίας και ο αλλαζονικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά παγκόσμια οικονομικά ζητήματα. Δεν είναι πολιτική λεπτομέρεια ο τρόπος που αντέδρασε ο κ. Σόιμπλε στις αμερικανικές πιέσεις για ενίσχυση του EFSF με κεφάλαια ικανά να απορροφήσουν τις αναταράξεις ώστε να μην εκδηλωθεί μια νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, πολλαπλάσια εκείνης της Lehman Brothers, η οποία οδήγησε την παγκόσμια οικονομία σε μια ύφεση δύο χρόνων με διαρκείς μετασεισμικές δονήσεις. Και τα προβλήματα, και οι ευθύνες, και ο συσχετισμός δυνάμεων δεν επιτρέπουν να χαρακτηρίζει ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών ως “ανόητη ιδέα η ενίσχυση του EFSF.”
ΤΡΟΜΑΖΩ από τη συγκλονιστική ανικανότητα των ηγετών των χωρών της Ευρωζώνης που σήμερα δηλώνουν ότι δεν ξέρουν τι αποφάσισαν στη σωτήρια σύνοδο της 21ης Ιουλίου! Αυτή η Ευρώπη, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς στους οποίους κυριαρχούν εθνικιστικές τάσεις με εργαλείο αυτόν τον άγριο νεοφιλελευθερισμό, κυριολεκτικά τρομάζει ακόμα και τους θεματοφύλακες ενός τακτοποιημένου καπιταλισμού. Φαίνεται όμως πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να τακτοποιηθεί και να αντέξει έτσι επί μακρόν.
ΟΠΩΣ έγραψε ο Τζορτζ Μάγνους στους “Financial Times”, το οικονομικό μοντέλο που δημιούργησε η μακρά περίοδος ακμής από τη δεκαετία του '80 ως το 2008 έχει καταρρεύσει. “Το ξεκίνημα της κρίσης -σημειώνει- βρίσκεται στις ευρείες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η πολιτική τάξη πραγμάτων και όχι μόνο στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Είναι κρίση του καπιταλισμού, γιατί το οικονομικό μοντέλο και το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να παράγουν βιώσιμη ανάπτυξη, επαρκή εισοδήματα ή δημιουργία απασχόλησης. Έχουμε απολέσει την παραγωγή ανάπτυξης από την αγορά ακινήτων, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και την πιστωτική επέκταση και έχουμε μείνει με υπερβολικά χρέη σε προσωπικό και κρατικό επίπεδο, με δυσλειτουργικό χρηματοοικονομικό σύστημα και με αδύναμες αγορές εργασίας. Χωρίς πίστωση και δουλειά αποκαλύπτονται και άλλα προβλήματα, όπως η μακρά στασιμότητα στους πραγματικούς μισθούς και τα ακραία επίπεδα ανισότητας. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κρίση συνολικής ζήτησης.'
Ο ΠΑΝΤΑ νηφάλιος Πολ Kρούγκμαν έγραψε στο τελευταίο άρθρο του στους “New York Times”: “Η κατάσταση της Ευρώπης είναι πραγματικά τρομακτική: με χώρες που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο της οικονομίας της Ευρωζώνης υπό κερδοσκοπική επίθεση, απειλείται η ίδια η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος - και μια κατάρρευση του ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια ζημιά στον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν έτοιμοι να αποφασίσουν μία από τα ίδια. Θα βρουν πιθανώς έναν τρόπο για να δώσουν περισσότερη πίστωση στις προβληματικές χώρες, αλλά δεν μοιάζουν καθόλου έτοιμοι να ομολογήσουν ένα κρίσιμο γεγονός: Ότι χωρίς μια πιο επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική στις πιο ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, όλες τους οι προσπάθειες διάσωσης θα αποτύχουν. Η ιδιωτική ζήτηση στις χώρες-οφειλέτες έχει βυθιστεί με το τέλος της ευημερίας που χρηματοδοτούσε τα χρέη. Στο μεταξύ, οι δαπάνες στον δημόσιο τομέα έχουν μειωθεί επίσης κατακόρυφα από τα προγράμματα λιτότητας. Από πού, λοιπόν, υποτίθεται ότι θα έρθουν οι δουλειές και η ανάπτυξη; Η απάντηση πρέπει να είναι από τις εξαγωγές, κυρίως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά οι εξαγωγές δεν μπορούν να αυξηθούν αν οι χώρες πιστωτές εφαρμόζουν επίσης πολιτικές λιτότητας, σπρώχνοντας ολόκληρη την Ευρώπη πίσω, προς την ύφεση. Γιατί όλοι αυτοί οι απλοί κανόνες λειτουργίας του συστήματος δεν γίνονται αντιληπτοί;”
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ φυσικά, δεν απευθύνεται ούτε στον πωλητή Γιώργο Παπανδρέου, ούτε παθολογικά εξαρτημένο από την εξουσία Βενιζέλο, ούτε φυσικά στον όχλο των οπορτουνιστών βουλευτών. Αφορά όλους τους υπόλοιπους Έλληνες ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής θέσης, που οφείλουν να σταματήσουν την εκποίηση και την υποδούλωση της χώρας, στέλνοντας και ένα μήνυμα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου