Κατοχική κυβέρνηση με τη βούλα της Ευρώπης.

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Έρχονται οι νέοι κυβερνήτες. Λίγος χρόνος μας χωρίζει από τη μαζική έλευση των εκατοντάδων επιτηρητων που θα αναλάβουν επισήμως κυβερνητικά καθήκοντα – ως «μέρος της εκτελεστικής εξουσίας». Κι όμως, στο πολιτικό μας σύστημα δεν κουνιέται φύλλο. Μόνος καημός οι εκλογές. Για να εκλέξουμε όμως τι ακριβώς;

● Ποια ουσιαστική αρμοδιότητα θα έχει οποιαδήποτε μελλοντική ελληνική κυβέρνηση – είτε ύστερα από εκλογές είτε ύστερα από μια πολιτική συμφωνία κορυφής;

● Ποιος ελληνικός πολιτικός σχηματισμός αποδέχεται να κατέχει κατ’ όνομα και μόνον μια εξουσία η οποία εκ των πραγμάτων θα έχει καταργηθεί χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση;

● Ποιο πολιτικό κόμμα θα ζητήσει την ψήφο των Ελλήνων για να βρίσκεται σε ένα ακυρωμένο – και επί της ουσίας καταργημένο – κοινοβούλιο, του οποίου οι αποφάσεις θα υπαγορεύονται από τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο;

Προφανώς καμιά ουσιώδη αρμοδιότητα δεν θα έχει καμιά ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο της δημοσιονομικής επιτήρησης, η οποία, είτε πριν είτε αμέσως μετά την ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας, θα προσλάβει, με τον πιο επίσημο τρόπο, χαρακτηριστικά δημοσιονομικής και πολιτικής κατοχής. Με την όποια κυβέρνηση σε ρόλο υπαλλήλου της Μέρκελ – και μάλιστα με συγκεκριμένες προδιαγραφές:«Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει ελληνικά, αλλά που να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων»...

Θέλουν μια «μόνιμη τρόικα»

«Μια μόνιμη τρόικα» στην Αθήνα (ίσως και σε άλλες πρωτεύουσες με δημοσιονομικά προβλήματα) θέλει η Μέρκελ και τη διεκδικεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Γι’ αυτό μας είπε χθες ότι, «λόγω έκτακτων συνθηκών» (μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η φράση;), θα πρέπει να μην θεωρούμε ταμπού μια εσπευσμένη αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών, η οποία θα επιτρέπει έναν τέτοιο πολιτικό Φρανκενστάιν.

Τα ίδια μας λέει και ο Μπαρόζο, που μιλάει τελευταία σαν ένα πεκινουά της Γερμανίας. Το ίδιο και τα μέλη της Ευρωτράπεζας.

Η συνισταμένη όλων είναι αυτή που αναδεικνύουμε εδώ και μήνες, ιδιαίτερα μετά τη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου, όταν αποφασίστηκε ότι η σωτηρία του ευρώ και της ευρωζώνης περνάει από τη δημοσιονομική και πολιτική καραντίνα των αδύναμων χωρών: πρωτίστως της Ελλάδας, δευτερευόντως της Πορτογαλίας – και μετά βλέπουμε. Δηλαδή την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση.

Όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο Έβαλντ Νοβότνι, μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, «το ευρώ θα μείνει απολύτως ανέπαφο». Και συμπληρώνει πως είναι σημαντικό να γίνεται ο διαχωρισμός ανάμεσα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες χώρες και στην ευρωζώνη. Η μοίρα τους, δηλαδή, δεν είναι απαραιτήτως κοινή...

Με άλλα λόγια η Ελλάδα αγωνίζεται, σύμφωνα με όλες τις επίσημες δηλώσεις της κυβέρνησης, για τη σωτηρία του ευρώ. Στο αντίστροφο υπάρχει ένα πρόβλημα, αφού μάλλον οι ιθύνοντες του ενιαίου νομίσματος βλέπουν τη διάσωσή του σε συνάρτηση με τη δική μας υποτέλεια, υποδούλωση, ελεγχόμενη πτώχευση και διάλυση, αλλά αυτό είναι μάλλον... λεπτομέρεια.

Εκλογές δεν γίνονται χωρίς τη Μέρκελ

Στην Ελλάδα, όμως, και στο πολιτικό της σύστημα τι είδους αντίκτυπο έχουν όλα αυτά τους τελευταίους μήνες; Σχεδόν κανέναν. Και γιατί να έχουν; Εδώ ο καημός είναι... οι εκλογές.

● Λες και οι επίτροποι θα... εκλέγονται, για να τοποθετηθούν στα ελληνικά υπουργεία οι πιο μερακλήδες.

● Λες και οι Μπέργκερ με τα σχέδιά τους για την κατάσχεση της εθνικής περιουσίας ή η Allianz με τα δικά της θα ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού ή τη γνώμη του για το ποιο φιλέτο θα πάρει στην κατοχή του ο καθένας από τους δανειστές.

● Λες και η Μέρκελ – που γράφει στα παλιά της τα γοβάκια ακόμη και τον Σαρκοζί – περιμένει την ψήφο των Ελλήνων για να αποφασίσει πόσο ακόμη «κούρεμα» χρειάζονται το μεροκάματο, η αξιοπρέπεια, η εθνική κυριαρχία και, κυρίως, η δημοκρατία στη χώρα που την ανακάλυψε.

● Λες και, υποβάλλοντας στην κυβέρνηση και τον Παπανδρέου το αίτημα να παραιτηθούν και να φύγουν, αυτοί θα υπακούσουν.

Άλλωστε ο πρωθυπουργός, στο αίτημα για εκλογές, προτίμησε χθες μιλώντας με τον Τσίπρα να επιβεβαιώσει ακόμη μια φορά αυτό που επιμένουμε ξεροκέφαλα να λέμε ήδη από τις παραμονές των περσινών εκλογών για την αυτοδιοίκηση: Δεν υπάρχουν εκλογές αν πρώτα δεν βρεθεί «λύση» στο ζήτημα του χρέους.

Έκανε έτσι σαφές ότι, πριν οι διεθνείς νταβατζήδες αποφασίσουν τη μοίρα μας, πριν μας επιβάλουν αυτά που θεωρούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους (είτε «μοντέλο πτώχευσης» το πεις είτε «σωτηρία του ευρώ», ένα και το αυτό είναι), εκλογές δεν γίνονται.

Σιγά μην αφεθούν οι Έλληνες να αποφασίσουν τι θέλουν. Σιγά μην τους επιτραπεί να το πουν στην κάλπη. Αστεία πράγματα.

Οι πρόθυμοι, η βαζελίνη και οι λαγοί

Το μόνο ελάχιστο «παραθυράκι» είναι οι δανειστές και οι ευρωζωνάτοι να επιβάλουν μια λύση που – για κάποιο λόγο – ο Παπανδρέου θα θεωρήσει ότι δεν μπορεί να τη διαχειριστεί διότι τον καταστρέφει οριστικά σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή είναι η μόνη διαπραγμάτευση που φαίνεται να κάνει με Μέρκελ, Σαρκοζί και Λαγκάρντ.

Άλλωστε στο εσωτερικό της κυβέρνησης Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ τρεις είναι οι τάσεις που αμφισβητούν τη σημερινή διαχείριση της χώρας:

● Μία είναι αυτή των «προθύμων», η οποία την καλεί να επιταχύνει την υλοποίηση των επιθυμιών της τρόικας, διότι έχει «μείνει πίσω» και τους τσαντίζει.

● Μία άλλη θα μπορούσε να ονομαστεί και «κίνημα της βαζελίνης», η οποία ζητάει από την κυβέρνηση όχι να κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά να το κάνει λίγο πιο γλυκά για να μην προκαλέσει την οργή που θα τους πάρει όλους μαζί και θα τους σηκώσει.

● Και μια τρίτη τάση θα μπορούσε να ονομαστεί «κίνημα των λαγών». Είναι αυτοί που της ζητούν να πάει σε εκλογές για να χάσουν επιτέλους «όλοι μαζί» και να φύγουν από την εξουσία, μήπως και αναβαπτιστούν στην κολυμβήθρα της αντιπολίτευσης και ύστερα από λίγο καιρό καταφέρουν να ξαναστήσουν το μαγαζί στα πόδια του. Και να γλιτώσουν οι ίδιοι τις μπούφλες που τους απειλούν σε κάθε τους δημόσια εμφάνιση.

Καμιά από αυτές όμως δεν απειλεί στα σοβαρά ούτε τον Παπανδρέου ούτε την κυβέρνηση. Ιδιαίτερα η τελευταία εκδοχή, αυτή των εκλογών, είναι η πιο απειλητική για το παπανδρεϊκό «σύστημα», αφού μια συντριβή πριν από την όποια «λύση» θα αφήνει αλώβητους όσους ονειρεύονται να τον διαδεχτούν. Αντιθέτως μια επώδυνη «λύση»για το χρέος θα τους έχει στιγματίσει όλους εξ ίσου – και η ευθύνη θα είναι ισοβαρής τόσο για τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου όσο και για τον Βενιζέλο ή τη «συμμορία» των τριών... επιστολέρος.

Η μόνη ρεαλιστική πιθανότητα εξαναγκασμού σε εκλογές – αυτό αναγνωρίζεται και από τον κύκλο του Μαξίμου – είναι οι κινητοποιήσεις να γίνουν μια πολιτική πλημμύρα που θα τους ρίξει στην ξέρα. Μόνο γι’ αυτό τρέμει το φυλλοκάρδι τους κι αυτό είναι το μόνο που υπολογίζουν ακόμη και τα εκτός Ελλάδος όρνεα που αυτή τη στιγμή ετοιμάζονται να ξεσκίσουν το χρεοκοπημένο πτώμα της.

Το έχουν καταλάβει αυτό οι ίδιοι οι Έλληνες; Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα. Προς το παρόν έχουν δείξει ότι μπορούν να δώσουν το βροντερό «παρών» τους και να πλημμυρίσουν τους δρόμους όλης της Ελλάδας.Μπορούν όμως να πάνε ένα βήμα πιο πέρα; Μένει να φανεί...

πηγή