Του ΝΙΚΟΥ ΑΣΤΡΟΥΛΑΚΗ * Είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι η εφαρμοσμένη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική οδηγεί σε ύφεση και σε αύξηση του δημοσίου χρέους. Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του Μνημονίου από τη στιγμή που δεν επιτυγχάνει τον δημοσιοποιημένο σκοπό του, δηλαδή τη μείωση του χρέους;
Για να απαντηθεί το ερώτημα, πρέπει να εξεταστεί ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι αυτής της πολιτικής. Οι νεοφιλελεύθεροι στόχοι του Μνημονίου κινούνται σε δύο βασικούς και αλληλένδετους άξονες:
* Ο πρώτος άξονας αφορά την εγκαθίδρυση ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και τη δραστική μείωση του εργατικού κόστους, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Μέσο για την υλοποίηση αυτού του στόχου είναι η αύξηση της ανεργίας.
* Ο δεύτερος άξονας αποσκοπεί στην πώληση της δημόσιας περιουσίας και στη μετατόπιση του κόστους παροχής των κοινωνικών αγαθών, όπως η υγεία και η παιδεία, στα νοικοκυριά. Μέσο για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και υπο-χρηματοδότηση φορέων και κοινωνικών παροχών.
Οσον αφορά τον πρώτο άξονα, των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και της μείωσης του κόστους εργασίας, τα ετήσια εισοδήματα των μισθωτών του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα συμπιέζονται και έρχεται το ενιαίο μισθολόγιο με περαιτέρω μειώσεις. Επίσης ξεκινούν οι απολύσεις στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Στον ιδιωτικό τομέα, ο συνεχώς αυξανόμενος στρατός των ανέργων συμπιέζει τους μισθούς και τα ημερομίσθια. Δημιουργεί συνθήκες ευέλικτων σχέσεων εργασίας που μεταφράζονται σε ελεύθερα ωράρια, απλήρωτη υπερωριακή εργασία και μη εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας.
Εδώ έρχεται να προστεθεί η κατάργηση των συλλογικών κλαδικών διαπραγματεύσεων, που συμπαρασύρει σε μείωση κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο και η ευνοϊκή νομοθεσία για τις απολύσεις, που ενισχύει την καθημερινή τρομοκρατία του φόβου της απόλυσης για τους εργαζομένους.
Οσον αφορά τον δεύτερο άξονα, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων παρουσιάζεται ως ο απόλυτος μονόδρομος. Είναι ένα παράδειγμα ιδεολογικής πλύσης εγκεφάλου που έχει γίνει στον ελληνικό λαό σχετικά με την ανάγκη ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, βασιζόμενη στο στερεότυπο της αναποτελεσματικότητας.
Σε αντίθεση, δεν γίνεται καμία αναφορά στην αναπτυξιακή αναγκαιότητα και το όφελος της δημόσιας υφής των δικτύων παροχής ενέργειας, τηλεπικοινωνίας, ύδρευσης, συγκοινωνιών και μεταφορών. Επιπλέον, η ελληνική οικονομία είναι σε ύφεση και η αποτίμηση των δημόσιων οργανισμών στα χαμηλότερα ιστορικά επίπεδα.
Υποχρηματοδότηση κοινωνικών δαπανών
Οσον αφορά τη μετατόπιση του κόστους των κοινωνικών δαπανών από το κράτος στα νοικοκυριά είναι απόρροια της υποχρηματοδότησης του σκέλους των κοινωνικών δαπανών, συμπεριλαμβανομένων της υγείας και της παιδείας. Η μετατόπιση αυτή οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, αφού επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα ασθενέστερα εισοδηματικά νοικοκυριά.
Οι δύο άξονες πολιτικής που αναφέρθηκαν είναι αλληλένδετοι. Με απλά λόγια, η αύξηση της ανεργίας απαιτεί σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και δραστική μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και των κοινωνικών δαπανών. Από την άλλη πλευρά, οι ιδιωτικοποιήσεις απαιτούν φτηνό εργατικό δυναμικό και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, γεγονός που επιτυγχάνεται μέσω της υψηλής ανεργίας.
Ως εκ τούτου, η μέχρι σήμερα πορεία δείχνει ότι και οι δύο άξονες του Μνημονίου έχουν δρομολογηθεί και επιτυγχάνονται. Χωρίς καμία αυταπάτη, οι νεοφιλελεύθεροι στόχοι του Μνημονίου είναι η μείωση του κόστους εργασίας μαζί με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και όχι η μείωση του χρέους, όπως ψευδώς προβάλλεται. Γι' αυτό η κοινωνία δεν πρέπει να προσβλέπει σε τρόπους βελτίωσης αυτής της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, αλλά στην ανατροπή της.
*υπ. δρ Οικονομικής Επιστήμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου