Στην τέχνη και στην πολιτική
Οι γέροι έχουν πάντα δίκιο
Όσκαρ Ουάιλντ, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη
Μας χρειάζονται για να μας κυβερνάνε.
Δεν τους χρειαζόμαστε για να σωθούμε.
Μας φοβίζουν με αριθμούς και ποσοστά.
Πρέπει να τους αντι-τάξουμε την πολιτική ατίμωση, την έκ-πτωση και απαγόρευση κτήσης δημοσίων αξιωμάτων ισοβίως.
Οι σκιές και ουρές κάθε αρχηγού (και κάθε «περιβάλλοντός τους») εμφανίζονται ως μεταμελημένοι (αλλά μη-παραιτούμενοι των προνομίων τους).
Θα τους στερήσουμε αυτό που τρέμουν περισσότερο κι από την εκλογική αποτυχία ή τη λαϊκή αγανάκτηση. Θα τους διαγράψουμε από την Ιστορία αυτού του τόπου. Θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Δεν μας πρέπει το κλάμα και το αυτό-μαστίγωμα.
Πόσες φορές πρέπει να πληρώσει ο λαός για το λάθος του να εμπιστευθεί ανάξιους πολιτικούς;
Πόσο θα ζούμε ακόμα έξω από την πραγματική ζωή μας;
Πότε θα καταλάβουν μερικοί ότι η χώρα δεν ταυτίζεται με την οικονομία (των ισχυρών;) και ότι η όποια ανόρθωση των δεικτών δεν θα σώσει την κοινωνία από τη διάσπαση;
Ας τους αφήσουμε να συνεχίζουν το παιχνιδάκι της αναδοχής και της διαδοχής (που θα γίνουν σε «κίτρινο» φόντο).
Εμείς πρέπει απλώς να προετοιμάζουμε την κρίσιμη στιγμή της κρίσης, δηλαδή το χρόνο, τον τρόπο και τα πρόσωπα που θα τ’ αλλάξουν όλα.
Οι ουρές των Προέδρων και οι ουρές κατά των Προέδρων για βουλευτικές έδρες ενδιαφέρονται και όχι για αξίες και διαδικασίες.
Το πρόβλημα της χώρας –εδώ και τώρα- είναι αυτοί κι αυτό που κουβαλάνε ως πολιτική νοσηρότητα.
Η ουρά και το κεφάλι τους έχουν γίνει ένα.
Κι όλα αυτά για ένα «άδειο στομάχι», για μια θεσούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου